Monday, March 28, 2011

Japan after the March 11, 2011 Deluge : Vanam Jwala Narasimha Rao

Japan after the March 11, 2011 Deluge

A Report by NISS

Vanam Jwala Narasimha Rao

None of the three Fukushima I reactors will be reparable. A combination of damage and radioactive contamination at units 4 through 6 will render those units un-repairable. It is also possible that other 12 nuclear plants, all of which went off-line following the earthquake will also be affected, and be either un-repairable or require lengthy repairs. These are the findings in an interim report prepared on March 17, 2011 by “Nautilus Institute for Security and Sustainability” (NISS) on the short and medium term impacts of the Reactor damage caused by the Japan Earth Quake and Tsunami. The evaluation focused on Japan’s electricity system, energy security, and the future of the nuclear power plants located in the earthquake and tsunami affected regions.

The Report emphasized the need for a massive international effort, perhaps mandated by the UN Security Council, to assist Japan in the huge task of dealing with multiple reactors and spent fuel ponds affected by the earthquake, explosions, meltdowns, and radioactive contamination. The report suggested that the “next steps” in the power sector response should include consideration of examining carefully the costs of establishing a nationally integrated “smart grid” that enables intermittent renewable to be scaled up alongside a massive program of fast, super-efficient end use efficiency in all sectors.

The report further dealt with the implications of the damage for electricity supply with reference to the nuclear and non-nuclear power stations in terms of demand and appraised how the two (Tokyo Electric Power Company-TEPCO and Tohoku Electric Power Company) power systems may evolve in future a best case, baseline case, and worst case scenario. The report also touched on the implications for the future use of nuclear power in East Asia in light of the disasters in Japan in the nuclear plants.

The Fukushima nuclear crisis has had an enormous impact on China. Given its geographical proximity to Japan and with a large Chinese population living and working in Japan, the Chinese government and a great many Chinese citizens have been keeping a close watch on the unfolding events. The team observed that, China’s State Council reportedly decided to halt its plan to build new nuclear power plants, ordered a re-examination of the safety risks of nuclear power stations currently under construction, and decided to enhance the management of safety aspects of a nuclear power stations currently in operation in China. In publicly released information first of its kind, on China’s nuclear industry and planning, the Chinese public is able to know about many of the new nuclear plants and their locations.

Domestically, the Japanese nuclear crisis provoked sharp division between the government and opposition political parties and civil society critics of South Korea’s nuclear power system. The Ministry of Knowledge Economy acknowledged the potential impact of the crisis in Japan on South Korea’s ambitious plan to increase the number of power plants from 21 at present to 38 by 2030. Opposition legislators called for reconsideration of the nuclear power building plan, and particularly called attention to the fact that Korean nuclear facilities are at present built only to resist an earthquake of 6.5 on the Richter scale.

From the day of the earthquake and tsunami, South Korean President pledged support for Japan, including emergency supplies. He also ordered renewed inspection of the safety of South Korea’s 21 nuclear power plants, as well as a wider focus on “earthquake-proof conditions of public buildings, early warning systems and overall contingency plans”.

It is unclear, at this early stage, to what extent the nuclear crisis in Japan might affect North Korea’s plans to move ahead with its planned program of domestic light-water reactor development. It is also possible that South Korea and the United States may take a very hard line indeed against an attempt by the North to complete and turn on a small light water reactor that is upwind and would be of highly dubious quality and reliability. On the other side of the equation, the experience in Japan would help to induce the international community to offer such assistance to North Korea.

Southeast Asian Government and industry proponents of the nuclear plants in Malaysia, Singapore, and Indonesia dismissed suggestions that the Japanese nuclear crisis would have a negative influence on planning. Australia has a particular relationship to the Fukushima crisis: Critics of uranium mining emphasized the direct links of Australian uranium industry to the Japanese crisis through the flow of Australian uranium directly to the Fukushima reactors. Australian uranium plays a major role in the operations and planning of the Japanese nuclear power industry and TEPCO in particular. The Australian government made no public statement on uranium exports immediately following the onset of the Fukushima crisis.

While Russia is a major power in civil nuclear energy, there are very few reactors in the Russian Far East, and they are small. Following the earthquake, Russia announced offers of aid and expertise to Japan. The specter of a catastrophic failure of containment of the Fukushima I reactors brings echoes of the antagonism between the two countries after the fall of the Soviet Union when Russia clandestinely dumped reactors and spent nuclear fuel from decommissioned Soviet navy submarines in the Sea of Japan.

Malaysia has been proceeding quite rapidly over the past year towards its announced goal of establishing a nuclear power plant in that country. Malaysian government was closely monitoring the Japanese situation, but would “implement what is the best” for the country. In Indonesia, the head of the National Nuclear Power Agency discounted the influence of the Japanese crisis on his country’s plans.

The incidents at the Fukushima plants are likely to have a chilling effect on the perception of nuclear power in many countries. Politicians and the public in several countries will be asking for additional certainty regarding the safety of nuclear power, with the likely result being at least delays in deployment of additional reactors, more rigorous safety studies for existing and to-be-built reactors, and possibly additional costs for safety modifications and as a result, construction delays.

The accident in Japan will cause some countries that do not yet have nuclear power, but are actively seeking it, to look more carefully at the technology and its implications. Indonesia and Philippines have a recent history of volcanism and earthquakes, and Japan’s experience may (and probably should) give them pause.

Ultimately, the additional scrutiny of nuclear power may lead to accelerated development and deployment of new reactor types that will be more robust under accident conditions. Indeed, the reactors being built today should be significantly more robust than the Fukushima I reactors, which are now 30 to over 40 years old. In the long term, safer reactors could be the result of the response to the accident at the Japanese plant, but it seems likely that additional development of nuclear power will be delayed in many countries as a result of this accident.

The huge challenge posed by the virtual destruction of the Fukushima I reactor complex also lead to far reaching adverse effects. Site stabilization and recovery of the damaged and contaminated sites will take years, possibly as long as a decade, and will cost far more than constructing the plants and the stabilization and recovery effort likely will require an international mobilization of necessary hardware, equipment, and trained personnel, and may need a UNSC mandate to establish authority and funding management for the cleanup.

Although the original massive 9.0 earthquake a large number of ongoing frequent and often powerful earthquakes bracketing the area immediately offshore from the plants have taken place. When the earthquake occurred there were 54 nuclear power stations in operation. Five sets of nuclear reactors were affected by the earthquake: Onagawa, Fukushima I, Fukushima II, Higashidori, and Tokai. When the earthquake hit, safety systems at the reactors automatically triggered control rods, which successfully shut down the nuclear chain reactions at the plants affected by the earthquake. The key to the subsequent developments at a number of the reactors in the affected zone was the ongoing generation of heat in reactors that had been shut down. The decay of radioactive atoms in the fuel in a reactor core continues even after the nuclear chain reactions are shut down, and this decay generates a lot of heat, which must be removed from the core. The account of the Fukushima I plant is complex, and highly uncertain.

The combined stock of radioactive materials in the reactors and spent fuel ponds at the Fukushima I reactor site is large. The exact quantities of fission products and other irradiated materials in the reactor and spent fuel ponds depends on how long fuel rods have been in the reactors, the degree of burn-up over time in the cores, and the age of spent fuel removed into storage ponds.

The three major implications of the reactor damage for the electricity system are very important. Power Requirements on the TEPCO and Tohoku Electric Power Company Systems are badly affected. There would be a mounting pressure on the existing and Operable TEPCO and Tohoku Supply-side Resources. Demand-side Resources for Power Companies are affected. Even if the reactor cores and spent fuel pools in the affected nuclear power plants are stabilized immediately, a number of questions remain, the answers to which will determine what the electricity supply system in Japan looks like for years to come. On the demand side, what fraction of the industrial, commercial, and residential infrastructure that was affected by the earthquake will be rebuilt, as opposed to moving elsewhere? At what level of energy efficiency will infrastructure be rebuilt?

In a Best Case scenario, nuclear generating capacity must be replaced or otherwise compensated for by supply- or demand-side resources. The “Best Case” scenario is necessarily preliminary and incomplete. In the Best Case scenario, assuming no significant damage is found in the review of the other nuclear and thermal plants that have been shut down, when those plants are restarted, in perhaps one to three years, much or all of the short-term electricity supply shortage in the area may be eliminated.

In the Base Case scenario, the supply shortfall for the two companies is likely to last longer, perhaps several years longer (around five years total), and would need to be ameliorated by a combination of much more thermal generation, construction of new thermal generation plants (assuming availability of fuel), and probably a significant effort to curb net demand for both electrical energy and peak power. Curbing demand could take the form of rotating power cuts, agreements with industry to curtail consumption at peak times, aggressive energy efficiency programs as well as encouraging residents, businesses, and industries to develop on-site generation, including solar photovoltaic (PV) generation, and gas-fired combined heat and power systems.

The “Worst Case” scenario would extend the Base Case in that all of the nuclear power plants in the earthquake area are found to have significant seismic or other damage, leading to prolonged (more than 5 years) retrofit requirements, and some thermal plants are found to have been compromised to the point where they cannot be repaired, and must be replaced (requiring several years.

Depending on how these uncertainties play out, the earthquake-affected area of Japan could be short of electricity for many years observed the report.

The Nautilus Institute is a non-governmental organization that focuses on security and sustainability issues in Northeast Asia. By providing innovative research and analysis, the Institute addresses global issues such as nuclear proliferation on the Korean peninsula, U.S. nuclear policy, energy security, climate change adaptation, and the development of civil society. With branch offices in San Francisco, California, Melbourne, Australia, and Seoul, South Korea, Nautilus pursues its mission through a highly networked organization.

Thursday, March 24, 2011

తానోడి పార్టీని ఓడించెనా? పార్టీ ఓటమితో తానూ ఓడనున్నాడా?:వనం జ్వాలా నరసింహారావు

కౌన్సిల్‌ ఎన్నికలు వైకుంఠపాళి స్థానిక సమరంలో విరిగిన చేయి’

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

(సూర్య దినపత్రిక:25-03-2011)

విజయ రహస్యాలు ఎన్నికల సంఘాలకు తెలియవా?, పెద్దల సభా, పునరావాస కేంద్రమా!
మొత్తమంతా రాజకీయ నేపథ్యమే!, ప్రత్యర్థుల ఓటమే లక్ష్యమా?
ఓపెన్‌ సీక్రెట్‌ బ్యాలెట్‌గా మారిన తతంగం

గెలుపు-ఓటములు దైవాధీనం అనే నానుడి పచ్చి అసత్యం. నూటికి మరో నూరు పాళ్లు అవి మానవాధీనం అని ఘంటా పధంగా చెప్పడానికి ఇటీవల జరిగిన మూడు రకాల ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికల ఫలితాలే నిదర్శనం. ఉపాధ్యాయ-పట్టభద్రుల నియోజక వర్గాల నుంచి జరిగిన ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికలు కాని, ఎమ్మెల్యేల కోటా ఎన్నికలు కాని, స్థానిక సంస్థల కోటావి కాని...ఆ మాట కొస్తే భవిష్యత్ లో జరగబోయే మరి కొన్ని ఈ మోస్తరు ఎన్నికలు తీరుతెన్నులు కాని, కేంద్ర-రాష్ట్ర ఎన్నికల సంఘాలు కించిత్తైనా గమనిస్తున్న దాఖలాలు అసలు లేనే లేవు. ఏ పార్టీ అభ్యర్థులు-ఎంత మంది-ఎలా గెలిచారనేది ఇంగిత జ్ఞానం వున్న ప్రతివారికి ఆసాంతం తెలిసిన విషయమే అయినా, ఎన్నికల సంఘానికి మాత్రం చీమ కుట్టినట్లయినా లేదు. "పెద్దల సభ” కు ఎన్నికయ్యేది "పెద్దలు” కాదని, అది కేవలం "రాజకీయ నాయకుల పునరావాస కేంద్రం" అని భావించిన స్వర్గీయ ఎన్ టీ రామారావు తెలుగు దేశం అధికారం చేపట్టిన తక్షణమే దాన్ని రద్దు చేయించారు. సభను పునరుద్ధరించడానికి బహిరంగంగా అయిష్టం వ్యక్తం చేసిన ఎన్ టీ రామారావు వారసులు, మనస్సులో ఒకింత సంతోష పడి, సభను రాజకీయ వేదికగా మలచడంలో తమ వంతు పాత్రను పోషిస్తున్నారు. ఫలితమే, ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికల్లో, ఆ పార్టీ-ఈ పార్టీ అన్న తేడా లేకుండా, ఉపాధ్యాయ-పట్టభద్రుల-ఎమ్మెల్యే-స్థానిక సంస్థల కోటాలో అభ్యర్థుల గెలుపు-ఓటములు. ఎన్నికల నిబంధనలతో సంబంధం లేకుండా, సాంప్రదాయాలను ఏ మాత్రం గౌరవించకుండా, తమ గెలుపు-ప్రత్యర్థుల ఓటమే లక్ష్యంగా జరిగిన ఎన్నికలు భవిష్యత్ భారతానికి ఇస్తున్న సంకేతం-సందేశం ఏదైనా వుందా?

ఉపాధ్యాయుల సమస్యలకు తోడు, దైనందిన ఇతర ప్రజా సమస్యల విషయంలో కూడా, రాజకీయాలకు అతీతంగా విశ్లేషణాత్మకమైన తమ మేధో సంపదను చట్ట సభలకు అందించి, విలువైన పాలనా పరమైన సూచనలను ప్రభుత్వానికి అందించేందుకు, ఉపాధ్యాయ వృత్తికి చెందిన వారినే ఎమ్మెల్సీలుగా ఎన్నుకునేందుకు ఎగువ సభలో కొంత కోటా ఏర్పాటయింది. అదే విధంగా పట్ట భద్రులకూ కొంత కోటా వుంది. అయితే జరుగుతున్న దేంటి? ఈ రెండు కోటాల్లోను, ఎవరో ఒకరిద్దరి విషయం మినహాయించి, పోటీకి దిగిన ప్రతివారూ, ఏదో ఒక రాజకీయ పార్టీ మద్దతు లేకుండా, రంగంలోకి దిగడం లేదు-దిగ లేకపోతున్నారు. ఈ కోటాల్లో కూడా, అభ్యర్థుల ఎంపిక పూర్తిగా రాజకీయ నేపధ్యంలోనే జరుగుతోంది. అంతవరకు బాగానే వుంది. వీరి విషయంలో కూడా ప్రత్యక్షంగా కాకున్నా పరోక్షంగా నైనా క్యాంపు రాజకీయాలకు తెర లేచింది. డబ్బు విచ్చలవిడిగా ఖర్చు పెట్టే స్థితికి చేరుకుంది వ్యవహారం. కాంగ్రెస్ సమ్మతి-అసమ్మతి వర్గ అభ్యర్థులు, జగన్ వర్గం అభ్యర్థులు, టిడిపి అభ్యర్థులు, వీరి మద్దతు అంతో-ఇంతో కూడగట్టుకున్న మిత్ర పక్షాల అభ్యర్థులు రంగంలోకి దిగి, ప్రత్యర్థుల ఓటమికి కృషి చేశారు. తమ గెలుపు లక్ష్యం కన్నా, ఇతరుల ఓటమే లక్ష్యంగా జరిగిన ఎన్నికలివి. సరే అంచనాలు కొందరి విషయంలో అనుకూలంగాను, మరి కొందరి విషయంలో తారు-మారుగాను జరగడంతో, ఓడిన వారి పక్షాన నిలిచిన రాజకీయ పార్టీ నాయకుల కన్ను ఎమ్మెల్యే కోటా ఎన్నికలపై పడింది. అదో తతంగం.

ఎమ్మెల్యేల కోటాలో పది మంది ఎమ్మెల్సీలను ఎన్నుకునేందుకు మాత్రమే వీలుండగా, అన్ని పార్టీలకు చెందిన రాజకీయ చాణక్యులు, వారి-వారి అనుకూల కూటముల అవగాహన (రాహిత్యం) ప్రకారం, కలిమిడిగా-విడి విడిగా, పన్నెండు మంది అభ్యర్థులను రంగంలో దింపారు. సంఖ్యాపరంగా ఖచ్చితంగా గెలిచే స్థానాలు కాంగ్రెస్-ఎంఐఎం-ప్రజారాజ్యం పార్టీ కూటమికి ఏడు కాగా, టిడిపి-సీపీఐ కూటమికి మూడున్నాయి. ఈ రెండింటితో సంబంధం లేని తెరాస పార్టీకి కాని, వారికి మద్దతిచ్చిన బిజెపికి కాని, ఇదమిద్ధమైన సంఖ్యా బలం లేని జగన్ వర్గానికి కాని తమ అభ్యర్థిని గెలిపించుకునే అవకాశం లేదు. వ్యూహాత్మకంగా జగన్ వర్గం రంగంలోకి దిగకుండా, జాగ్రత్తగా పావులు కదిపింది. తెరాస-బిజెపి కూటమి ఒక అభ్యర్థిని, తెలుగు దేశం పార్టీ అదనంగా మరో అభ్యర్థిని రంగంలోకి దింపాయి. సాధారణంగా బలాబలాలు స్పష్టంగా వున్నప్పుడు ఏకగ్రీవంగా జరిగే నిర్ణయం, ఈ సారి, ఎన్నికల ద్వారా తీసుకోవాల్సిన అవసరం పడింది. గెలుపుపై ధీమా-ఓటమిపై గుబులు-నమ్మకం-అప నమ్మకం అన్ని పార్టీలలో చోటు చేసుకుంది. తప్పకుండా ఓడుతామని తెలిసిన తెరాస-బిజెపి కూటమితో సహా, అన్ని పార్టీలు, తమ-తమ ఎమ్మెల్యేలను తమదైన శైలిలో "కట్టుబాట్ల" లో వుంచే ప్రయత్నం చేశాయి. "సీక్రెట్ బాలెట్" కాస్తా "ఓపెన్ సీక్రెట్ బాలెట్" గా మారి పోయింది. ఎమ్మెల్సీ ఎన్నిక నియమావళికి విరుద్ధంగా జరిగింది. ఆసాంతం పర్యవేక్షించాల్సిన ఎన్నికల సంఘం నోట మాట లేదు. ఎవరినీ తప్పు పట్టలేని స్థితికి చేరుకుంది. గెలిచిన వారు, ఓడిన వారు ఒకే తప్పు చేశారు. అధికార పార్టీ ఎమ్మెల్యేలు, ప్రతి పక్ష పార్టీల వారు, తమ చేతిలో వున్న "క్రాస్ ఓటింగు" ఆయుధాన్ని యధేఛ్చగా వాడుకున్నారు. తాము ఓడి పార్టీని ఓటమి పాలు చేసిన వారు కొందరైతే, పార్టీని ఓడించి తామూ ఓటమి పాలైన వారు మరి కొందరయ్యారు. రహస్య బాలెట్ కు అపహాస్యం జరిగిన ఈ ఎన్నికను ఆసాంతం ఎన్నికల కమీషన్ సమీక్షించక పోతే, భవిష్యత్ లో "సాధారణ ఎన్నికల్లో కూడా ఇలానే జరగడం తథ్యం".

రంగంలోకి దింపిన అభ్యర్థులను గెలిపించుకునే ప్రయత్నంలో పడ్డ పార్టీలు ఎన్నికల నియమావళిని అతిక్రమించాయనడానికి ప్రత్యక్ష నిదర్శనం బహిరంగంగా ఆయా పార్టీల నాయకులు తమ-తమ ఎమ్మెల్యేలకు "కోటాలు-కోడ్ లు" ఏర్పాటు చేయడమే. గతంలో కేవలం పార్టీల అంతర్గత వ్యవహారంగా వుండే ఈ విధానం, అవధులు దాటి, ఫలానా ఎమ్మెల్యేను-ఫలానా ఎమ్మెల్సీ అభ్యర్థికి "మాత్రమే" ఓటెయ్యాలని నిబంధన విధించడంతో పాటు, వారు పార్టీ చెప్పిన ప్రకారం వేశారా-లేదా తెలుసుకోవడానికి "రహస్యమైన కోడ్" ని ఆయా ఎమ్మెల్యేలకు ఏర్పాటు చేశామని ప్రకటన చేసే దాకా వచ్చింది. రహస్య బాలెట్ అన్నప్పుడు రహస్యంగా వుంచాలి. కాదనుకున్నప్పుడు ఓపెన్ బాలెట్ పెట్టి బలా-బలాలు తేల్చుకోవాలి. ఎమ్మెల్యే కోటా ఎమ్మెల్సీ ఎన్నిక రెండూ కాకుండా పోయింది. సాక్షాత్తు అధికార పార్టీ, తమ ఎమ్మెల్యేలకు కోడ్ విధించిన విషయం బాహాటంగా ప్రకటించగా, బాధ్యతాయుతమైన ప్రతి పక్ష పార్టీ అదే పని చేయడం దురదృష్టం. అదే పనిని ఓడి పోతామని తెలిసిన తెరాస కూడా చేసింది. ఇంత జరిగినా, "కోడు-గీడు" పక్కన పెట్టి ఇష్టానుసారంగా వ్యవహరించిన పలువురు ఎమ్మెల్యేలు, "తమకు నచ్చిన"-"తమనే నమ్మిన" అభ్యర్థికి ఓటు వేశారు. ఫలితంగా, అధికారిక కోటాకన్నా అధికంగానో, తక్కువగానో దాదాపు అందరు (గెలిచిన-ఓడిన) అభ్యర్థులు ఓట్లున్నాయి. తమ బలం కంటే మూడు రెట్లు ఓట్లు ఎంఐఎం పార్టీ తెచ్చుకుంటే, కేటాయించిన దానికంటే, ఒక కాంగ్రెస్ అభ్యర్థి ఎక్కువ ఓట్లు తెచ్చుకోవడం సాక్షాత్తు ముఖ్యమంత్రినే ఆశ్చర్య పరిచింది. అదే పరిస్థితి తెలుగు దేశంలోను ఏర్పడింది. ఫలితంగా ప్రతిభా భారతి ఓటమి, మహమ్మద్ జానీ గెలుపు ప్రపంచకప్పు క్రికెట్ పోటీలను తలపించాయి. కధ ఇంతటితో ఆగ లేదు. ఒక కాంగ్రెస్ అభ్యర్థికి కేటాయించిన దానికంటే ఎక్కువగా వచ్చిన ఓట్లు తెరాస పార్టీవని, ఆ పార్టీకి చెందిన ముగ్గురు క్రాసు ఓటింగుకు పాల్పడ్డారని, వారి ముగ్గురి ని పార్టీ నుంచి సస్పెండు చేశారని, మర్నాడు బయట పడింది. తప్పు చెయ్యమని (కోటా కేటాయించడం) పార్టీ నాయకులు చెప్పినప్పుడు, ఆ తప్పును తమకు ఇష్టమొచ్చిన (తాము అనుకున్న అభ్యర్థికి) వారికి ఓటెయ్యడం ద్వారా చెయ్యడంలో తప్పేంటి అని ప్రశ్నిస్తున్నారు ఎమ్మెల్యేలు.

స్థానిక సంస్థల ద్వారా శాసనమండలికి జరిగిన ఎన్నికలు మరో తతంగం. కాంగ్రెస్‌ పార్టీ పరిస్థితి ఇరకాటంలో పడింది. అభ్యర్థులను గెలిపించలేక పోయారన్న నింద సంబంధిత మంత్రులపై అంతో-ఇంతో పడింది. వారికి జిల్లాల్లో పట్టులేదన్న కారణాన ఓటమికి దారితీసిందంటే, "కాంపుల నిర్వహణ" లో వారి బలహీనత బహిర్గతమైందనుకోవాలి. కాంపుల నిర్వహణంటే డబ్బుల పంపకం, ఇచ్చిన డబ్బులకు ప్రతిఫలం దక్కేందుకు అదో రకమైన "కోడ్" వుండే వుండాలి. అయినా అనుకున్న ఫలితాలు దక్కలేదు. ముఖ్యమంత్రి కిరణ్‌ కుమార్ రెడ్డి జిల్లాలో కూడా పరిస్థితి ఇబ్బందికరంగా మారింది. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లో అధికారంలోకి రావాలని భావించిన పార్టీకి ఉభయ గోదావరి జిల్లాలలో బలం స్పష్టంగా వుండాలి. ఈ రెండు జిల్లాల్లో కనీసం ఒక్క సీటు కూడా గెల్చుకోలేక పోయిన కాంగ్రెస్ పార్టీ పరిస్థితి మెరుగు పరచుకోవాల్సిన అవసరం ఎంతైనా వుంది. కాంగ్రెస్ సిట్టింగ్ ఎమ్మెల్సీలు ఓటమికి బాధ్యత ఎవరిదనే విషయంలో ఇప్పుడిప్పుడే స్పష్టత రాదు. అది ఆ పార్టీకున్న ప్రత్యేకత. జగన్ వర్గం ఓడిందా-గెలిచిందా అంటే, ప్రజా స్వామ్యంలో, ఒక్క ఓటుతో గెలిచినా గెలుపే కనుక, గెలిచిందనే అనాలి. కడపలో బలం తగ్గిందా అంటే, ఈ గెలుపుతో ఆ వర్గం కనీసం భవిష్యత్ లో నన్నా బలపడుతుందని చెప్పక తప్పదు. కాకపోతే జగన్ వ్యతిరేక కాంగ్రెస్ నాయకత్వం గట్టి పోటీ ఇచ్చింది.

ప్రతిష్టాత్మకంగా జరిగిన ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికల్లో వచ్చిన మిశ్రమ ఫలితాలు నిరాశ పరిచాయని సీఎం కిరణ్‌కుమార్‌రెడ్డి స్వయంగా అన్నారు. ఆరు స్థానాల్లో కాంగ్రెస్‌ గెలుపు ఖాయమని బావించిన సీఎంకు మూడు స్థానాల్లోనే గెలవడం, భవిష్యత్ లో నన్నా మరింత బలపడమని ఆయనకు పరోక్ష సంకేతం అనుకోవాలి. టీచర్, గ్రాడ్యుయేట్ కోటా ఎమ్మెల్సీ అభ్యర్థుల్లో ఒక్కరినీ గెలిపించుకోలేని జగన్‌కు సరికొత్త వూపిరినిచ్చింది ఈ ఎన్నికలు. స్థానిక సంస్థల కోటా ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికల ఫలితాలు కాంగ్రెస్ పార్టీకి ఎదురు దెబ్బేనని ముఖ్యమంత్రి అంగీకరించారు. "కాంగ్రెస్ ఓడిపోదని... ఓడించబడుతుందని ఫలితాలు మరోసారి రుజువు చేశాయి'' అని కిరణ్‌కుమార్‌రెడ్డి వ్యాఖ్యానించారు. అభ్యర్థుల ఎంపిక బాధ్యతను పూర్తిగా తనమీదే వేసుకున్న ముఖ్యమంత్రి "తానోడి పార్టీని ఓడించెనా? పార్టీ ఓటమితో తానూ ఓడనున్నాడా?". మరింత బలపడడానికి ఈ ఎన్నికలు కారణం కానున్నాయా? తేల్చాల్సింది ఆయన నాయకత్వంలోని కాంగ్రెస్ నాయకులే. గెలుపు ఓటములు ఎప్పుడూ దైవాధీనం కాదని, మానవాధీనం కూడా అని ఎమ్మెల్సీ ఎన్నికలు నిరూపించాయి.

Saturday, March 19, 2011

Japan’s Nuclear Crisis-TEPCO is at fault:Vanam Jwala Narasimha Rao

Japan’s Nuclear Crisis-TEPCO is at fault

Vanam Jwala Narasimha Rao

Following a severe earthquake and Tsunami that struck Japan on March 11, 2011, the nation faced the worst nuclear emergency with explosions and leaks of radioactive gas in three reactors at the Fukushima Daiichi Nuclear Power Station that suffered partial meltdowns. The government ordered half the country’s active military force into relief roles-the largest mobilization in postwar Japan. Possibilities of Boric Acid powder spray through helicopters are also explored but in vain. American nuclear-powered aircraft carrier “Ronald Reagan” also arrived in Japan to help with refueling, supply and rescue duties. Polluted Radioactive air might pass through Russia and even reach California State in USA. Explosion after explosion was reported in one or the other nuclear reactor, as it became clear that radioactive releases of steam from the crippled plants could go on for weeks or even months.


For the elderly, the destruction echoed memories of World War II.


American officials have publicly announced that the damage to crippled reactor was much more serious than Tokyo estimated. They advised Americans to stay much farther away from the plant than the perimeter established by Japanese authorities. The announcement may lead to a serious split between America and Japan at an especially delicate moment. If the American analysis is accurate and emergency crews at the plant have been unable to keep the spent fuel at that inoperative reactor properly cooled, it needs to remain covered with water at all times. The advice to Americans in Japan represents a graver assessment of the risk in the immediate vicinity of Daiichi than the warnings made by the Japanese themselves.

Japan has a history of complacent and bureaucratic reactions to crises. In 1995, after an earthquake hit the city of Kobe, officials were slow to respond. At one point of time, Japan Government did not permit for three days, doctors and nurses who had flown to Kobe from America to treat the affected people on the pretext that they had no Japan’s license. Ten years earlier when a Japan Airlines crashed into a mountain and only a handful of passengers survived, the government delayed getting to the site. However, the government this time has been much faster to allow in foreign aid and to get its own relief efforts into the field. But the inclination is still to limit information flow while asking the public to trust the government's leadership.


Once the dust settles in Fukushima and the details of the current emergency are understood, Tokyo Electric Power Company (TEPCO) and the Japanese government will have to answer why all that happened. TEPCO confidently built six nuclear reactors - the Fukushima complex - overlooking a fault zone, where earthquakes and tsunamis can happen. An impatient public-in Japan and elsewhere-will want to know why that was allowed to happen in the first place.


According to Mike Head (TEPCO-A history of nuclear disaster cover-ups in the World Socialist Website), TEPCO is the conglomerate at the centre of Japan’s nuclear radiation emergency at Fukushima. Its operations over the past several decades characterize the government-backed pursuit of corporate profit, at the direct expense of lives, health and safety. TEPCO is the fourth largest power company in the world, and the biggest in Asia, operating 17 nuclear reactors and supplying one-third of Japan’s electricity. It has a long, documented history of serious safety breaches, systemic cover-ups of potentially fatal disasters, harassment and suppression of popular opposition and use of its economic and advertising clout to silence criticism. Company has a record of committing more than 200 proven falsifications of safety measures.


The current crisis at Fukushima, caused by earthquake, is not the company’s first quake-related breakdown. In 2007, when a much smaller magnitude tremor occurred the company admitted that the plant had not been built to withstand such shocks. Successive Japanese governments over the past 40 years indirectly abetted TEPCO in the safety failures. With the backing of the Liberal Democratic Party (LDP), from 1955 to 2009, TEPCO aggressively pursued the construction of more than 50 nuclear plants over the objections of residents and environmentalists, in order to secure the energy needs of Japanese capitalism, despite the potential dangers of doing so in one of the world’s most earthquake-prone zones.


In the year 1995, an official falsification of the extent of a sodium leak and fire at the Japan Atomic Energy Agency’s fast-breeder reactor caused public outrage. In 1999, one of Japan’s worst nuclear accidents occurred at the Tokaimura uranium processing plant. Government officials later said safety equipment at the plant had been missing. Three years later, TEPCO was exposed as falsifying safety data, including at the ageing Fukushima Daiichi facility. The government pretends concern at these blatant safety breaches and sheds crocodile tears.


The July 2007 earthquake, caused subsidence of the main structure, ruptured water pipes, started a fire and triggered radioactive discharges into the atmosphere and sea. The company admitted that the quake had released radiation and had spilled radioactive water into the Sea of Japan. Had the epicenter been slightly nearer and magnitude little higher, Japan would have experienced a major emergency like the present one. Surprisingly no lessons were learnt from that.


Amid a public outcry, the government ordered closure of the center. TEPCO tasted the first ever losses and now it has reached to the current level of billions of dollars. The current meltdown and radiation emergency at Fukushima is the inevitable product of the protracted record of TEPCO-Government collaboration. The government’s fury is purely for public consumption. In addition it has stepped up a campaign to help TEPCO, to win contracts to build nuclear reactors overseas including in Vietnam, Thailand and USA. Within Japan, TEPCO is planning to open six more nuclear reactors, in 2014 and 2015 and in 2015 and 2018. Last month, residents of the areas where these are planned protested as the company commenced construction, in the dark of night, where a volcano burst this week. TEPCO has also been shielded by the media for decades.


A chain of events over a period transformed the Empire of Japan into an industrialized world power. After victories in the First Sino-Japanese War and the Russo-Japanese War, Japan gained control of Taiwan and Korea. World War I enabled Japan, to widen its influence and territorial holdings. It occupied Manchuria in 1931. Japan resigned from the League of Nations two years later. In 1936, Japan signed Pact with Nazi Germany and invaded other parts of China in 1937. On December 7, 1941, Japan attacked the US naval base at Pearl Harbor and declared war on the United States, the United Kingdom and the Netherlands. This brought the US into World War II and, and after the Soviet invasion of Manchuria and the atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki in 1945, Japan agreed to an unconditional surrender on August 15. The war cost Japan millions of lives and left much of the nation's industry and infrastructure destroyed. In 1947, Japan adopted a new constitution emphasizing liberal democratic practices. Later, Japan was granted membership in the United Nations in 1956. Japan later achieved rapid growth to become the second-largest economy in the world. Unfortunately on March 11, 2011, Japan suffered the strongest earthquake in its recorded history.


The unfolding Japanese tragedy also should prompt Americans and to that matter other countries also to closely study their own plans. When such calamities could so badly hurt Japan, a technologically advanced nation, it is equally possible elsewhere also. It will be all the more important to reassess safety standards. It is said that about 30 American reactors have designs similar to the crippled reactors in Japan. They are also planned near geologic faults, in coastal areas reachable by tsunamis or in areas potentially vulnerable to flooding. The energy policy of many nations is not guided by fact. It is governed by fear and the irrational demand that any power source be free of risk or negative consequences. The idea that a substantial portion of energy needs can be derived from solar, wind, or bio-fuels is pure fantasy. What's more, each of these options contains considerable environmental impacts of their own, which are now becoming apparent.


What is missing in most discussions about nuclear energy is the distinction between safety and relative safety. Japan's nuclear facilities were deemed safe, based on an assumption that they were relatively safe under normal conditions and safe up to a point for certain unforeseen circumstances. Against this background the safety of the twenty nuclear power reactors in India that produce nearly 3% of the power requirement is of utmost importance. End

Friday, March 18, 2011

సంక్షోభంలో జపాన్-సూత్రధారులు-పాత్రధారులు : వనం జ్వాలా నరసింహారావు

అణు విపత్తు మానవ తప్పిదం అంటున్న నిపుణులు
వనం జ్వాలా నరసింహారావు

మార్చ్ 11, 2011 న జపాన్ తీరప్రాంతంలో సంభవించిన సునామీ-భూకంపం దరిమిలా చెలరేగిన అణు సంక్షోభం చేజారిపోతోంది. పరిస్థితి విషమిస్తోంది. ఫుకుషిమా దైచీ అణు విద్యుత్ కేంద్రంలో రేడియేషన్ స్థాయి తీవ్రమైంది. హెలికాప్టర్ సహాయంతో రి యాక్టర్ పై నీళ్లు చల్లేందుకు ప్రయత్నించినా వీలు కాలేదు. ఇంధన కడ్డీలను చల్లార్చేందుకు హెలికాప్టర్ల ద్వారా బోరిక్ యాసిడ్ చల్లే అవకాశాలను కూడా అధికారులు పరిశీలించారు. ఫుకుషిమా విద్యుత్ కేంద్రం నుంచి వచ్చే కలుషిత గాలి, రష్యా మీదుగా వెళుతుందని వాతావరణ శాఖ ప్రకటించింది. అమెరికా కాలిఫోర్నియాకు చేరవచ్చనీ అంటున్నారు. రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం తర్వాత కాలంలో, ఇంతవరకూ ఎన్నడూ, కనీ-వినీ ఎరుగని రీతిలో, దేశంలో వున్న మిలిటరీ సిబ్బందిలో సగానికి పైగా-సుమారు లక్ష మందిని సహాయ-పునరావాస కార్యక్రమాలకు పురమాయించింది జపాన్ ప్రభుత్వం. అమెరికా దేశానికి చెందిన న్యూక్లియర్ ఆధారిత "రొనాల్డ్ రీగన్"(విమానాలు మోసుకెళ్ళే నౌక) తన వంతు సహాయం చేయడానికి అక్కడకు చేరుతుందంటున్నారు. రోజులు గడుస్తున్నా కొద్దీ పరిస్థితులు తీవ్రమవుతున్నాయే కాని తగ్గే సూచనలు అంతగా కానరావడం లేదని వార్తలొస్తున్నాయి. జపాన్ దేశంలోని వయసు మీరిన కురువృద్ధులకు, రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం నాటి విధ్వంసం గుర్తుకొస్తుండొచ్చు.

టోక్యో-జపాన్ అధికారులు చెప్తున్నదానికంటే ఎన్నో రెట్లు అధికంగా విధ్వంసానికి గురైన రి యాక్టర్ల దుష్ప్రభావం వుందని, ప్రభుత్వం సూచించిన దానికంటే, ఆ ప్రాంతానికి మరింత దూరంగా అక్కడ నివసిస్తున్న అమెరికన్లు వెళ్లిపోవాలని, అమెరికా అణు నియంత్రణ కమీషన్ అధ్యక్షుడు అనడాన్ని బట్టి పరిస్థితిని అంచనా వేయవచ్చు. ఆ ప్రకటన ఇరు దేశాల మధ్య సంబంధాలపై కూడా ప్రభావం చూపొచ్చు. అమెరికన్ అధికారులు చెప్పేది నిజమై తే, చెడిపోయిన రి యాక్టర్లు శాశ్వతంగా జలంతో నింపివేయాల్సిందే నట. విడుదలవుతున్న రేడియో ధార్మిక శక్తి ప్రభావం వల్ల, చెడిపోయిన రి యాక్టర్లే కాకుండా, మిగిలిన వాటికి కూడా నష్టం వాటిల్లుతోంది. ఏదేమైనా, దైచీ పరిసర ప్రాంతాలతో సహా, సుదూరంలోని కొన్ని ప్రాంతాలకు కూడా కొంతకాలం పాటు ముప్పు తప్పదు. కాకపోతే వాస్తవాలు బయట పడే విషయంలోనే భిన్నాభిప్రాయాలు వెల్లడవుతున్నాయి. నగరాలకు-నగారాలే తుడుచిపెట్టుకు పోయే పరిస్థితుల్లో కూడా, జపాన్ ప్రభుత్వం పరిస్థితిని తక్కువ అంచనా వేసి చెప్పడం బాహ్య ప్రపంచానికి నచ్చడం లేదన్న వార్తలొస్తున్నాయి. అధికారిక ప్రతిస్పందన విషయంలో నిర్లిప్తత ధోరణిని ప్రదర్శించడం జపాన్ ప్రభుత్వానికి ఆనవాయితీ అని చరిత్ర చెపుతోంది. 1995 లో సంభవించిన భూకంపం సమయంలోను, ఆ తర్వాత రెండేళ్లకు టోక్యో సమీపంలో జరిగిన విమాన ప్రమాదం విషయంలోను జపాన్ కనబర్చిన నిర్లిప్తతను ప్రపంచ దేశాలు గుర్తుచేసుకుంటున్నాయి. అప్పట్లో, భూకంపం సంభవించినప్పుడు, వైద్య సహాయం చేయడానికి వచ్చిన అమెరికన్ డాక్టర్లను, జపాన్ ప్రభుత్వం లైసెన్సు లేదన్న మిషతో, అనుమతి ఇవ్వలేదు. మూడు రోజుల తర్వాత చట్టాన్ని సవరించి వారికి అనుమతి ఇచ్చారట. కారణాలే వైనా, గత గుణపాఠాల నేపధ్యంలో, ప్రస్తుతం జపాన్ ఆలోచనా ధోరణిలో కొంత మార్పొచ్చింది. విదేశీ సహాయం పొందడంలో చొరవ తీసుకుంటున్నప్పటికీ, సమాచారం ప్రజలకు తెలియచేసే విషయంలో మాత్రం నిజాయితీ లోపాలింకా కనిపిస్తున్నాయి. బహుశా దీనికి కారణాలుండవచ్చు. మాంద్యం కలుగజేయడం, కలవర పరచడం, అర్థం కాకుండా చేయడం, మసకబరచడం జపాన్ అధికారిక సమాచార వ్యవస్థ ప్రత్యేకత.

ఫుకుషిమా పరిస్థితులు కొంత కుదుట పడిన తర్వాత, దైచీ అణు విద్యుత్ కేంద్రంలో చోటుచేసుకున్న అత్యవసర తీవ్రత తగ్గింతర్వాత, దీనంతటికీ కారణమైన "టోక్యో విద్యుత్ సంస్థ" (టెప్కో), దానికి బాధ్యతలను అప్పగించిన జపాన్ ప్రభుత్వం ప్రజలకు సంజాయిషీ ఇచ్చుకోక తప్పదు. అత్యంత నిబ్బరంతో-ఆత్మ విశ్వాసంతో, ఎవరూ ఊహించని విధంగా, ఆరు అణు రి యాక్టర్ల "ఫుకుషిమా సముదాయాన్ని" భూకంపాల-సునామీల తాకిడిని తట్టుకోలేని ప్రతికూల క్షేత్రం పరిసరాల్లో నిర్మించి, "టోక్యో విద్యుత్ సంస్థ" చాలా పొరపాటు చేసింది. తీవ్ర అసహనంతో ఉడికిపోతున్న జపాన్ పౌరులు, ఆ మాటకొస్తే అంతర్జాతీయ పౌరులు, వాటి నిర్మాణానికి జపాన్ ప్రభుత్వం టెప్కోకు ఎలా అనుమతినిచ్చిందో తెలుసుకునేందుకు ఎదురుచూస్తున్నారు. "అణు విపత్తులను కప్పిపుచ్చే ప్రయత్నాలను" టెప్కో సంస్థ ఎంత చాకచక్యంగా చేస్తున్న దో సవివరంగా తెలియచేసే ఆసక్తికరమైన సమాచారం, ప్రపంచ సామ్యవాద వేదికకు సంబంధించిన అధికారిక వెబ్ సైట్ లో లభ్యమవుతుంది.

ప్రపంచంలోని విద్యుత్ సంస్థల్లో నాలుగో అతి పెద్ద సంస్థ టెప్కో. ఆసియా ఖండంలో అదే అతి పెద్దది. 17 న్యూక్లియర్ రి యాక్టరులను నిర్వహిస్తూ, జపాన్ విద్యుత్ అవసరాల్లో మూడో వంతు సమకూరుస్తున్న టెప్కో, జపాన్ ప్రభుత్వ అండ దండలతో, సహాయ సహకారాలతో, ఒక వైపు కార్పొరేట్ లాభాలను ఆర్జించు తూ, మరో వైపు బధ్రతా చర్యలను కట్టుదిట్టంగా ఉల్లంఘించు తూ, ప్రజల ప్రాణాలను-ఆరోగ్యాన్ని ఫణంగా పెట్టి, చాకచక్యంగా తన తప్పులను కప్పిపుచ్చుకుంటున్నది. టెప్కో చేస్తున్న పనిని తప్పు పట్టిన వారిని వేధించడం, వ్యతిరేకించిన వారిని అణచి వేయడం, ప్రచార-ప్రసార మాధ్యమాలను ఉపయోగించుకుని విమర్శలను బయటకు పొక్కకుండా చేయడం ఆ సంస్థ అధికారులకు వెన్నతో పెట్టిన విద్య. దానికి తోడు ప్రభుత్వ పరోక్ష మద్దతు పుష్కలంగా లబిస్తోంది. సంస్థ బాహాటంగా ఒప్పుకున్న అణు రి యాక్టర్ల సంబంధిత తప్పిదాలు ఈ పాటికే సుమారు 200 పైగా వున్నాయి. 2007 లో ఇంతకంటే తక్కువ తీవ్రతతో భూమి కంపించినప్పుడు, అలాంటి తీవ్రతకు తట్టుకునే శక్తిలేని రీతిలో నిర్మాణం జరిగినట్లు సంస్థ అంగీకరించింది కూడా. అయినా ఆ తర్వాత తగు జాగ్రత్తలు తీసుకోకపోవడం శోచనీయం. వరుస జపాన్ ప్రభుత్వాల పుణ్యమా అని గత 40 సంవత్సరాలలో, టెప్కో చేయని తప్పు లేదు. 1955 నుంచి 2009 వరకు అధికారంలో వున్న లిబరల్ డెమోక్రాటిక్ పార్టీ ప్రభుత్వాధినేతల మద్దతుతో, పర్యావరణ నిపుణుల-స్థానికుల ఆక్షేపణలను పరిగణలోకి తీసుకోకుండా, జపాన్ విద్యుత్ అవసరాలను తీర్చేందుకన్న నెపంతో, ప్రపంచంలోనే అతి తీవ్ర స్థాయిలో భూకంపాలకు గురయ్యే ప్రమాదమున్న ప్రాంతాల్లో, సుమారు 50 కి పైగా, అణు విద్యుత్ కేంద్రాలను నిర్మించింది టెప్కో సంస్థ! జపాన్ సామ్రాజ్యవాద అవసరాల కొరకు ప్రజల ప్రాణాలను ఫణంగా పెట్టాయి ప్రభుత్వం, టెప్కో సంయుక్తంగా.

1995 లో ఒక రి యాక్టర్ లో జరిగిన సోడియం విస్ఫోటనం ప్రజలను తీవ్ర ఆగ్రహానికి గురి చేసింది. 1999 లో టొకైముర యురేనియం ప్రాసెసింగ్ యూనిట్ లో సంభవించిన దారుణమైన ప్రమాదం అనంతరం భద్రతా లోపాలున్నాయని ప్రభుత్వం కూడా అంగీకరించింది. తప్పుల తడక సాంకేతిక పరమైన సమాచారం అందించడం టెప్కోకు, సంస్థ చేస్తున్న తప్పులపై మొసలి కన్నీరు కార్చడం ప్రభుత్వానికి అలవాటుగా మారింది. సంస్థ చేపట్టిన అంతర్గత దర్యాప్తులో, రి యాక్టరులలో అడపాదడపా చోటు చేసుకున్న పలు ప్రమాదాలను పై అధికారుల దృష్టికి రాకుండా జాగ్రత్త పడుతున్నట్లు, మార్చ్ 2007 లో బయట పడింది. జరిగిన దానికి బహిరంగ క్షమాపణ చెప్పిన సంస్థ తన కార్యకలాపాలను కొనసాగించింది. ప్రమాదాల దిశగా మరింత ముందుకు సాగింది. ఫలితంగా, జులై 2007 నాటి భూకంపానికి, ఒక అణు విద్యుత్ కేంద్రం నిర్మాణ లోపాలు బయట పడడం, నీటి పైపులు పగిలి పోవడం, అగ్ని ప్రమాదం సంభవించడం, రేడియో ధార్మిక శక్తి వెలువడడం, సముద్రం-పరిసరాలు కలుషితం కావడం, ఈ నాటి దుష్పరిణామాలే ఆ నాడు కూడా కొంచెం తక్కువ స్థాయిలో చోటుచేసుకోవడం జగ మెరిగిన నిజం. గుడ్డిలో మెల్లగా, భూకంప కేంద్రం తీవ్ర ప్రమాదం కంటే కొద్ది దూరంలో వుండడం వల్ల, పెను ముప్పు తప్పింది.

ప్రజల ఆగ్రహం కట్టలు తెంచుకుంది. ఆ కేంద్రాన్ని మూసి వేయాల్సి వచ్చింది. మొట్ట మొదటి సారి టెప్కో సంస్థ నష్టాల్లోకి పోయింది. ఆ నష్టం కొనసాగి, ప్రస్తుత అంచనాల ప్రకారం, కోట్లాది డాలర్ల అప్పుల్లో కూరుకు పోయింది టెప్కో. ఇటీవలి పరిణామాలకు కారణ భూతమైన టెప్కో సంస్థను, బహిరంగంగా ప్రధాన మంత్రి విమర్శిస్తున్నప్పటికీ, ప్రభుత్వానికి-సంస్థకు మధ్య చాలాకాలంగా నెల కొన్న "భాగస్వామ్యం" భవిష్యత్ లో మరిన్ని దుష్పరిణామాలకు దారితీస్తుందనడంలో అనుమానం లేదు. జపాన్ దేశంలోనే కాకుండా, ఇతర దేశాల్లో కూడా టెప్కో ద్వారా అణు కేంద్రాల నిర్మాణానికి, తన వంతు సహకారాన్ని అందిస్తోంది జపాన్ ప్రభుత్వం. వియత్నాం, థాయిలాండ్, అమెరికా లలో తన వ్యాపారాన్ని విస్తరించుకునేందుకు ఒప్పందాలను కుదుర్చుకుంది టెప్కో. జపాన్ లో కూడా 2014-2015 మధ్య కాలంలో, 2015-2018 లో మరో ఆరు అణు విద్యుత్ కేంద్రాలను ఆరంభించడానికై, నిర్మాణం చేపట్టేందుకు టెప్కోకు ప్రభుత్వం అనుమతిచ్చింది. అక్కడ నివాసముంటున్న స్థానికుల నిరసనల మధ్య, అర్థ రాత్రి నిర్మాణం పనులు చేపట్టింది సంస్థ. ఆ ప్రాంతంలోనే ఇటీవల అగ్ని పర్వతం పేలింది కూడా.

ఒక బలీయమైన పారిశ్రామిక శక్తిగా ఎదగడానికి జపాన్ దేశానికి ఎన్నో అనుకూలతలు చేకూరాయి. చైనాతో యుద్ధం, రష్యాతో యుద్ధం దరిమిలా, తైవాన్-కొరియా దేశాలను తన అధీనంలో తెచ్చుకుంది జపాన్. మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం జపాన్ విస్తరణకు దోహదపడింది. 1931 లో మంచూరియాని ఆక్రమించుకుంది. అంతర్జాతీయ ఒత్తిళ్ల నేపధ్యంలో నానా దేశాల కూటమి నుంచి వైదొలగింది. 1936 లో నాజీ జర్మనీతో ఒప్పందం కుదుర్చుకున్న జపాన్ మరుసటి ఏడాది చైనాపై దాడి చేసింది. డిసెంబర్ 7, 1941 న పెర్ల్ హార్బర్ నావల్ బేస్ పై దాడి చేసి, అమెరికా-ఇంగ్లాండ్-నెదర్లాండ్ దేశాలపై యుద్ధాన్ని ప్రకటించింది. పర్యవసానంగా అమెరికా రెండవ ప్రపంచ యుద్ధంలోకి దిగింది. మంచూరియాపై సోవియట్ దాడి, హిరోషిమా-నాగసాకిలపై 1945 లో అమెరికా అణుబాంబు దాడి నేపధ్యంలో ఆ ఏడాది ఆగస్టు 15 న, జపాన్ బేషరతుగా లొంగిపోయింది. ప్రపంచ యుద్ధ ప్రభావం జపాన్ పై తీవ్రంగా పడింది. పారిశ్రామికంగా, మౌలిక సదుపాయాల పరంగా దెబ్బ తినడం తో పాటు, లక్షలాది పౌరుల ప్రాణాలు పోయాయి. 1947 లో నూతన రాజ్యాంగాన్ని ఏర్పాటు చేసుకున్న జపాన్, సరళీకృత ప్రజాస్వామ్య పద్ధతులను పాటిస్తోంది. ఐక్య రాజ్య సమితిలో సభ్యత్వం పొందింది. గణనీయమైన అభివృద్ధి చెందుతూ, ప్రపంచం దేశాలలో ఆర్థికంగా రెండో స్థానానికి చేరుకుంది. ఇంతలో, మార్చ్ 11, 2011 న సునామీ-భూకంపాల ప్రకృతి వైపరీత్యానికి, వెనువెంటనే, అణు విద్యుత్ కేంద్రాల ప్రమాదం రూపంలో మానవ తప్పిదానికీ గురైంది. తన దేశ వాసులకు, ఇతర దేశాల వారికీ నష్టం కలిగించింది.

జపాన్ విషాదం నుంచి అణు విద్యుత్ కావాలని కోరుకుంటున్న దేశాలు గుణపాఠం నేర్చుకుంటే మంచిది. ముఖ్యంగా అమెరికా అణు కోరికల గుర్రానికి సంకెళ్లు వేయడం తప్పనిసరి. సాంకేతికంగా ఎంతో ముందున్న జపాన్ దేశంలో ఇంత ప్రమాదం జరిగిన నేపధ్యంలో, అమెరికాను అనుకరించే మరి కొన్ని ఇతర దేశాలు కూడా పునరాలోచన చేయాలి. అమెరికాలో సుమారు 30 అణు రి యాక్టరుల డిజైన్లు, మొన్న జపాన్ లో ప్రమాదానికి గురైన వాటి నమూనాను పోలినవే. అమెరికాలో అవి నెలకొల్పబడుతున్న ప్రదేశాలు కూడా జపాన్ ఫుకుషిమా దైచీ లాంటివే. చాలా దేశాల ఇంధన విధానం వాస్తవాల ప్రాతిపదికగా రూపొందించడం జరగడం లేదు. అవసరాలకు కావల్సినంత విద్యుత్ ఉత్పత్తి కావడం లేదన్న భయంతో, ఏ రకమైన విద్యుత్ ఉత్పత్తైనా పరవాలేదని-దుష్పరిణామాలు సంభవించినా నష్టం లేదని ప్రభుత్వాలు భావించడం దురదృష్టకరం. సౌర శక్తి ద్వారా, గాలి మరల ద్వారా, జీవ ద్రవ్యాల ద్వారా, బొగ్గు ద్వారా, నీటి ద్వారా, అణు కేంద్రాల ద్వారా.... ఇలా, ఎలా పడితే అలా... విద్యుత్ ఉత్పత్తి చేసుకోవచ్చనే అపోహ ప్రభుత్వాల్లో బలంగా నాటుకు పోయింది. వీటిల్లో ఒక్కొక్క ప్రక్రియ ద్వారా, ఒక్కో రకమైన పర్యావరణ కాలుష్య ప్రభావం వుంటుందన్న విషయాన్ని గ్రహించిన ప్రజలు ఇటీవలి కాలంలో ఆందోళనకు దిగుతున్న విషయం తెలిసిందే. కాకపోతే, ఏ విధమైన బధ్రతా జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలన్న విషయంలో హద్దులు నిర్ణయించడం ఎలా అన్నదే ప్రశ్న.

ఈ నేపధ్యంలో, ఇప్పటికే ప్రణాళికలు వేసిన అణు విద్యుత్ కేంద్రాలకు అనుమతులను సస్పెండ్ చేస్తున్నట్లు చైనా ప్రకటించింది. భద్రతా వ్యవస్థలను సమగ్రంగా తనిఖీ చేయనున్నట్లు తెలిపింది. భారత్‌లో ఇలాంటి కేంద్రాల ఏర్పాటుపై తొందర పడరాదని కేంద్ర పర్యావరణ మంత్రి జై రామ్ రమేశ్ చెప్పారు. కొత్త అణు విద్యుత్ కేంద్రాలను ఏర్పాటు చేసే ముందు.. భూకంపాలు, సునామీల వల్ల నెల కొనే పరిస్థితులను తట్టుకునే పటిష్టమైన ఏర్పాట్లను సమీక్షించుకోవాలని ఆయన సూచించారు. అంతర్జాతీయ అణు ఇంధన సంస్థలో కూడా గందరగోళ పరిస్థితులు నెల కొన్నాయి. చెర్నోబిల్ జ్ఞాపకాలు, ఫుకుషిమా భీభత్సం నుంచి పాఠాలు నేర్చుకుంటున్న దాఖలాలు కొన్ని దేశాల విషయంలో కనిపించడం లేదు. రష్యా ఇంకా మడమ తిప్పడం లేదు. భూకంపం, సునామీ దరిమిలా అణు ప్లాంట్లలో రి యాక్టర్లు పేలిపోయి జపాన్ అణు-అంపశయ్యపై నిలిచినా, రష్యా ఇప్పటికీ అణు విద్యుచ్ఛక్తిపైనే ఆధారపడతానంటున్నది. ఇక అమెరికా సంగతి సరే సరి. మన దేశం కూడా ఆలోచనలు మానుకోకపోతే జపాన్ కు పట్టిన గతే పట్టొచ్చేమో! భారతదేశంలో, అందునా ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రం-శ్రీకాకుళం జిల్లాలో నిర్మించ తలపెట్టిన వెయ్యి మెగావాట్ల అణు విద్యుత్‌కేంద్రం, జపాన్ పరిణామాల నేపథ్యంలో వివిధ కోణాల నుంచి పునరాలోచన చేయడం సమంజస మేమో! అణు విద్యుత్‌ ఉత్పాదనకు ఉరకలు వేయడం ఎంత అవసరమో, అణు విద్యుత్‌ కేంద్రాలకు అన్ని రకాల భద్రత కల్పించడమూ అంతే అవసరం అన్న విషయంపై దృష్టి సారించాలి. భారత అణు కేంద్రాలు శీతల వ్యవస్థ విద్యుత్‌ సరఫరాపై ఆధారపడవనో, పరోక్ష పద్ధతిలోనే రియాక్టర్లను చల్లబరిచే వ్యవస్థ ఉందనో, భూకంప తాకిడులు తక్కువ స్థాయిలో ఉన్నాయనో, సముద్ర మట్టానికి ఎత్తులో నిర్మించడం వల్ల సునామీ అలల తాకిడిని తట్టుకోగలుగుతాయనో, ఇతర దేశాల నియంత్రణల కన్నా భారతదేశంలో సురక్షిత అంచనా పరీక్షలున్నాయనో సర్ది చెప్పుకునే బదులు పటిష్టమైన ముందస్తు ఏర్పాట్లు చేసుకోవడం అభిలషణీయం. అలా చేయగలిగినప్పుడు, దేశంలో ఇప్పుడున్న 20 రి యాక్టర్లు కాని, నిర్మించ తలపెట్టిన మరికొన్ని కాని, అనివార్య ప్రకృతి వైపరీత్య పరిస్థితుల్లోను ప్రజలను ఇబ్బందుల్లో పెట్టక పోవచ్చు.

Sunday, March 13, 2011

విప్లవ వనిత "లోరి బిరెన్సన్"-పదిహేనేళ్ల జైలు జీవితం నుంచి విముక్తి:వనం జ్వాలా నరసింహారావు

విప్లవ వనిత "లోరి బిరెన్సన్"-పదిహేనేళ్ల జైలు జీవితం నుంచి విముక్తి
వనం జ్వాలా నరసింహారావు
ఆంధ్ర జ్యోతి దినపత్రిక (15-03-2011)

ఒక దేశ ప్రధాని గానో, అధ్యక్షురాలుగా నో ఎన్నికై అంతర్జాతీయ ఖ్యాతిని ఆర్జించిన మహిళ ‍లెందరో వున్నారు. శ్రీలంక మాజీ ప్రధాన మంత్రి-ప్రధమ మహిళా ప్రధాని సిరిమావో భండార నాయిక, ఆమె కూతురు-ఆ దేశాధ్యక్ష్యురాలిగా ఎన్నికైన చంద్రిక, భారత మాజీ ప్రధాన మంత్రి ఇందిరా గాంధి, ఇజ్రాయెల్ అధ్యక్షురాలు గోల్డా మేర్ లాంటి వారిని ఆ కోవకు చెందిన ఉదాహరణలుగా చెప్పుకోవచ్చు. అలానే, చైనా దేశానికి చెందిన "సూంగ్ సోదరీమణులు" ముగ్గురూ, వారి-వారి పరిధుల్లో గొప్ప వారే. పెద్దామె అత్యంత ధనికుడిని వివాహం చేసుకుంటే, రెండో ఆమె నవ చైనా నిర్మాత-చైనా రిపబ్లిక్ ప్రధమ అధ్యక్షుడు సన్-యట్-సేన్ ను భార్య. ఆమె కూడా ఆ దేశ గౌరవ అధ్యక్షురాలైంది. ఇక మూడవ సోదరి, కోమింటాంగ్ ఉద్యమంలో పాల్గొని, దాని నాయకుడు చియాంగ్-కై-షేక్ ను పెళ్లి చేసుకుంది. ఈ ముగ్గురూ ప్రముఖ మహిళలే. అమెరికన్ రెడ్ క్రాస్ వ్యవస్థాపకురాలు, మానవాతా వాది క్లారా బార్టన్, గుడ్డి వారి కొరకు అహర్నిశలు శ్రమించిన హెలెన్ కెల్లర్, మానవాతా వాది లొరెయిన్ రోథ్మన్ లాంటి మరెందరో మహిళలు ప్రపంచంలో పేరు తెచ్చుకున్నారు. కాకపోతే, వారిని గౌరవించు తూ-గుర్తుంచుకున్నట్లే, మరో రంగంలో కృషిచేసిన లోరి బిరెన్సన్ లాంటి విప్లవ వనితలను కూడా అప్పుడప్పుడూ అభినందిస్తూ జ్ఞప్తికి తెచ్చుకోవడం సమంజసమే మో!

మానవ హక్కుల కొరకు, ప్రజాస్వామ్యం కొరకు పోరాడే వారి పక్షాన నిలిచి, తిరుగుబాటు దారులతో చేతులు కలిపి, ప్రభుత్వం చేతికి చిక్కి, జైలు జీవితం గడుపుతున్న అమెరికన్ మహిళ లోరి బిరెన్సన్ ను ఇప్పుడిప్పుడే ప్రపంచ సమాజం గుర్తిస్తోంది. పాతిక సంవత్సరాల వయసుకే పెరు దేశపు విప్లవ వీరులతో సాన్నిహిత్యం పెంచుకుని, వారితో గొంతు కలిపిన నేరానికి, ఏడాది గడవకుండానే, పోలీసుల చేతికి దొరికి, గత పదిహేనేళ్లుగా జైలు జీవితం గడిపిన లోరి బిరెన్సన్ ఇటీవలే, పెరోల్ పై విడుదలై, తనకు శాశ్వత న్యాయం జరక్కపోతుందా అని ఎదురు చూస్తూ, ఏడాది వయసున్న కుమారుడితో జీవనం గడుపుతోంది.

"ప్రాతినిధ్య ప్రజాస్వామ్య గణతంత్రం" దేశంగా పిలువబడే పెరు, పశ్చిమ దిక్కు నున్న దక్షిణ అమెరికా దేశం. ఫెర్నాండో బౌలిండే నుంచి జనరల్ జువాన్ వెలాస్కో అల్వరాడోకు, ఆయన నుంచి జనరల్ ఫ్రాన్సిస్కో మొరేల్స్ బెర్ముడెజ్ కు అధికారం-పెత్తనం, ఒక్కో రకమైన సైనిక తిరుగుబాటులలో చేతులు మారింది తొలుత. ఆ తర్వాత, 1990-2000 మధ్య కాలంలో, ఆల్బర్టో ఫుజిమోరి అధ్యక్షుడుగా వున్న రోజుల్లో, ఆయన పాలనపై తీవ్ర నిరసనలు-ఆరోపణలు వచ్చాయి. ఆయన నిరంకుశుడని, అవినీతిపరుడని, మానవ హక్కుల ఉల్లంఘనకు పాల్పడేవాడని ఆరోపిస్తూ, ఆయనపై తిరుగుబాటు జరిగింది. ఆయన గద్దె దిగిన ఏడాదికి, ఆయన ఓటమికి కారణభూతుడైన అలెజాండ్రో టొలెడో అధ్యక్ష పీఠాన్నెక్కి ఐదేళ్లు పాలించాడు. గత ఐదేళ్లు గా అలన్ గార్షియా ప్రభుత్వం అధికారంలో వుంది. 18-70 సంవత్సరాల మధ్య వయసున్న ప్రతి వారు విధిగా ఓటింగులో పాల్గొనే నిబంధనున్న పెరు రిపబ్లిక్ ప్రత్యక్షంగా ప్రజలతో ఎన్నుకోబడే ప్రభుత్వం. అయినా ఆ దేశంలో, ఓ అమెరికన్ మహిళ గత పదిహేనేళ్లుగా, మానవ హక్కులను ఉల్లంఘించిన ఫుజిమోరి ప్రభుత్వానికి వ్యతిరేకంగా ఉద్యమించిందన్న నేరారోపణపై జైలు శిక్ష అనుభవించడం దురదృష్టం. ఆమె పేరే, లోరి బిరెన్సన్.

1996 లో పెరువియన్ మార్క్సిస్టు తిరుగుబాటు దారులకు సహకరించిందన్న నేరారోపణపై, సైనిక ప్రత్యేక న్యాయస్థానం ఆమెను విచారించి యావజ్జీవితఖైదు విధించింది. నాలుగున్నరేళ్ల అనంతరం, అంతర్జాతీయ ఒత్తిళ్లకు తలొగ్గి, ఆమెపై పునర్విచారణ జరిపించి, శిక్షను ఇరవై సంవత్సరాలకు కుదించింది! 2010 మే నెలలో షరతులతో కూడిన పెరోలును ఆమెకు మంజూరు చేసిన న్యాయస్థానం, కొన్నాళ్లకు దాన్ని రద్దుచేయడం-తిరిగి పునరుద్ధరించడం జరిగింది. ప్రస్తుతం ఆమె పెరోలు జీవితం గడుపుతోంది. 70,000 మంది అమాయకుల ప్రాణాలను బలిగొన్న ఫుజిమోరి ప్రభుత్వాన్ని ధైర్యంగా ఎదుర్కొని పోరాడిన వారికి "ప్రతీకగా" లోరి బిరెన్సన్ ను పెరు దేశీయులు ఇప్పటికీ అభిమానిస్తారు-ఆరాధిస్తారు. అయినా ఆమెకు పూర్తి స్వేచ్ఛ-స్వాతంత్ర్యాలు లభించలేదింకా.

జైలు గోడల మధ్య శిక్షను అనుభవిస్తూనే, సహచర ఖైదీ, మిలిటెంటు భావాల ఏనిబల్ అపారీని 2003 లో వివాహం చేసుకుంది లోరి. వైవాహిక సంబంధమైన కలయికకు ప్రభుత్వం అనుమతివ్వడంతో, 2009 లో తల్లి కాగలిగింది. ఆమె కొడుకు-అమెరికా, పెరు దేశాల పౌరుడు, సాల్వడార్‌ కూడా ఆమెతో పాటే జైలులో వుండి అక్కడే పెరిగాడు. ఆమెను పెళ్ళిచేసుకున్న అపారీ ప్రస్తుతం విడుదలై, ఆమె న్యాయవాదిగా వ్యవహరిస్తున్నాడు. కారణాలే వైనా, ఇరువురూ విడాకులకు సిద్ధమౌతున్నారు. అమెరికా అధ్యక్షులుగా పనిచేసిన ఇద్దరు ప్రముఖులు-బిల్ క్లింటన్, జార్జ్ డబ్ల్యు బుష్, ఎంత తీవ్రమైన ఒత్తిడిని పెరు ప్రభుత్వంపై తెచ్చినా, ఆమెకు పూర్తి న్యాయం చేయలేకపోయారు. ఆమెను పెరోల్ మీద విడుదల చేయాలన్న నిర్ణయం పలువురిని ఆశ్చర్యంలో ముంచింది. ఆమె శిక్షాకాలం 2015 లో ముగుస్తుంది. పెరోల్ మీద బయటున్నా, ఆమె శిక్షను అనుభవిస్తున్నట్లే లెక్క.

న్యూయార్క్ లో జన్మించిన లోరి బిరెన్సన్ ఒక సామాజిక ఆందోళనకారిణి. ప్రతి వ్యక్తి మానవ హక్కులను సమాజంలో అందరూ గౌరవించాలన్నది ఆమె ప్రగాఢ నమ్మకం. పరిశోధన సంబంధమైన పనిలోను, రచనా వ్యాసంగంలోను, అనువాదం చేయడంలోను, సంపాదకీయ సంబంధిత పనిలోను లోరీకి ఆసక్తి వుంది. జైలు గోడల మధ్యనుంచి కూడా ఒకటి-రెండు అమెరికన్ మాగజైన్లకు ఆమె వ్యాసాలు పంపుతుండేది. లోరీకి 26 సంవత్సరాల వయసున్నప్పుడు, నవంబర్ 30, 1995 న, పెరువియన్ కాంగ్రెస్ భవనం నుంచి బయటికొచ్చి, స్థానిక బస్సులో ప్రయాణం చేస్తుండగా, ఆమెను నిర్బంధంలోకి తీసుకున్నారు మిలిటరీ పోలీసులు. తాను అమెరికా దేశానికి చెందిన పత్రికా విలేకరినని గుర్తింపు కార్డు చూపించింది లోరి బిరెన్సన్. ఆమెకు పెరు దేశంలోని "ఎం ఆర్టీఏ" విప్లవ సంస్థ కార్యకలాపాలతో ప్రత్యక్ష సంబంధాలున్నాయని, ఆ సంస్థ సభ్యులు తీవ్రవాదులని పోలీసులు ఆరోపించారు. నాలుగై దు వారాల అనంతరం ఆమెను పాత్రికేయుల ముందుకు తెచ్చారు. పెరు దేశంలో జరుగుతున్న అన్యాయాన్ని, మానవ హక్కుల ఉల్లంఘనను నిరసిస్తూ, "ఎం ఆర్టీఏ" కేవలం ఒక విప్లవ సంస్థ మాత్రమేనని, అందులోని వ్యక్తులెవరు తీవ్రవాదులు కాదని లోరి గొంతు చించుకుని అరిచింది పాత్రికేయుల సమక్షంలో. అయినా ప్రయోజనం లేకపోయింది.

లోరి బిరెన్సన్ అరెస్టు చేసిన రోజుల్లో పెరు దేశాధ్యక్షుడుగా వున్న ఆల్బర్టో ఫుజిమోరికి, మానవ హక్కుల ఉల్లంఘన నేరారోపణపై, పదవీచ్యుతుడైన అనంతరం, 2009 లో పాతిక సంవత్సరాల జైలు శిక్ష విధించింది న్యాయస్థానం. ప్రస్తుతం ఆయన శిక్షను అనుభవిస్తున్నాడు. అయినా లోరికి మాత్రం పూర్తిగా విముక్తి కలగ లేదు. యావజ్జీవిత శిక్షకు గురైన లోరి బిరెన్సన్ ను కలిసేందుకు ఆమె తల్లితండ్రులకు అనుమతి లభించలేదు. ఒక కార్గో విమానంలో-ఆ తర్వాత బస్సులో, సాయుధ సైనికుల కాపలాతో, ముఖాలు కనిపించకుండా ముసుగులు వేసి, కాళ్లు-చేతులు కట్టి పడేసి, పెరు దేశంలో పన్నెండువేల అడుగుల ఎత్తున వున్న పునో జైలుకు తరలించారు లోరి బిరెన్సన్ ను.

లోరి బిరెన్సన్ పెరు దేశానికి రావడానికి కారణం లేకపోలేదు. నికరాగువా, ఎల్ సాల్వడార్, గౌటెమాల దేశాల శరణార్థులకు రాజకీయ ఆశ్రయం కలిగించడానికి సంబంధించిన విధాన పరమైన అంశాలపై పరిశోధన చేస్తున్న మసాచ్యుసెట్స్ ప్రొఫెసర్ దగ్గర లోరి పనిచేసింది కొంతకాలం. అందులో భాగంగా, విద్యార్థుల అధ్యయన బృందం సభ్యురాలిగా, బిరెన్సన్, మూడు నెలలు ఎల్ సాల్వడార్ లో పర్యటించింది. తిరిగొచ్చిన అనంతరం, "ఎల్ సాల్వడార్ ప్రజల సంఘీభావ కమిటీ" లో, న్యూయార్క్, వాషింగ్టన్ నగరాల్లో పనిచేసింది. ఆ క్రమంలో, 1989 లో, ఎల్ సాల్వడార్ జాతీయ విమోచన ఫ్రంట్ లో పనిచేసేందుకు అక్కడకొచ్చింది. "ఎఫ్.ఎం.ఎల్.ఎన్" గా పిలువబడే ఆ ఫ్రంట్, ఐదు రకాల మార్క్సిస్టు గ్రూపుల ఐక్య సంఘటన. ఎల్ సాల్వడార్ "అల్పజన పాలన” కు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న అంతర్యుద్ధంలో "ఎఫ్.ఎం.ఎల్.ఎన్" ఐక్య సంఘటన కీలక పాత్ర పోషించింది. ప్రస్తుతం ఎల్ సాల్వడార్ లో అధికారంలో వుంది ఆ ఫ్రంట్ పక్షాన ఎన్నికైన అభ్యర్థే. యుద్ధ విరమణ జరిగి, 1992 లో శాంతి ఒప్పందాలు కుదిరిన తర్వాత, ఆ ఫ్రంట్ కమాండింగ్ జనరల్ దగ్గర కార్యదర్శిగా చేరింది లోరి బిరెన్సన్. ఎవరి దగ్గరైతే ఆమె సెక్రటరీగా పనిచేసిందో, ఆ వ్యక్తే ఆ తర్వాత ఎల్ సాల్వడార్ ఉపాధ్యక్షుడుగా ఎన్నికయ్యారు. నిరంతరం పోరాట పటిమతో పనిచేయడంలో ఆసక్తి కలిగిన లోరి బిరెన్సన్, 1994 లో, ఎల్ సాల్వడార్ వదిలి, దక్షిణ అమెరికాలో విస్తృతంగా పర్యటించి, పెరు దేశం చేరుకుంది. ఆమె సాధించిన ఈ అనుభవమంతా, ఆమెకు పాతికేళ్లు నిండే లోపునే! ఆ దేశం వచ్చిన అచిర కాలంలోనే, జైలు శిక్షకు బలైంది.

పెరోల్ లభించి తాత్కాలిక స్వేచ్ఛా జీవితం గడుపుతూ, తాను అరెస్టు కావడానికి ముందు ఏడాది పాటు జరిగిన సంఘటనలను సవివరంగా చెప్పటానికి ఇష్టపడని లోరి, తనకు "ఎం ఆర్టీఏ" సభ్యులతో వున్న పరిచయాన్ని మాత్రం ధృవ పరుస్తోంది. తాను ఇష్టపూర్వకంగానే వారితో చేతులు కలిపానని, మానవ హక్కుల పరిరక్షణలో భాగంగానే తాను అలా చేశానని చెపుతోంది. కాకపోతే, తాను పెరువియన్ కాంగ్రెస్ భవనానికి ఎటువంటి తీవ్రవాద కార్యకలాపాలకొరకు వెళ్లలేదని, తన పాత్రికేయ వృత్తిలో భాగంగానే వెళ్లానని అంటున్నది. నవంబర్ 5, 2010 న పెరోల్ లభించడంతో, జైలులో తనతో పాటే వున్న కొడుకు సాల్వడార్ తో సహా, తన అపార్టు మెంటుకి చేరుకుంది లోరి. తన శిక్షకు సంబంధించి, పెరోల్ కు సంబంధించి తదుపరి కోర్టు వాయిదా కొరకు ఎదురుచూచింది. తలిదండ్రులు వారి ఉద్యోగాల కొరకు అమెరికాకు వెళ్లిపోయారు. జనవరి 24, 2011 న ఆమె పెరోల్ ను శాశ్వతంగా ధృవీకరించిన న్యాయస్థానం, 2015 వరకు దేశం (లిమా నగరం) వదిలి వెళ్లకూడదని ఆంక్షలు విధించింది.

ఏప్రియల్ 2002 లో మానవ హక్కుల అమెరికన్ కమీషన్, లోరి బిరెన్సన్ కు విధించిన శిక్ష విషయంలో తీవ్ర నిరసన తెలియచేసింది. తీవ్రవాద వ్యతిరేక చట్టాల అంతర్జాతీయ ప్రమాణాల ప్రకారం ఆమె కేసును విచారించలేదని తేల్చి చెప్పింది. అయినా ఫలితం శూన్యం. లోరి బిరెన్సన్ జైలులో వున్న పదిహేనేళ్లలో ఆమె కుటుంబంలోను, బాహ్య ప్రపంచంలోను మార్పులొచ్చాయి. తలిదండ్రులు మధ్య వయస్కులయ్యారు. సాంకేతికంగా చోటుచేసుకున్న మార్పులను 41 సంవత్సరాల వయసున్న లోరి క్రమేపీ అర్థం చేసుకుంటున్నది. యవ్వన జీవితంలో చాలా భాగం ఆమె కోల్పోయింది. వైవాహిక జీవితంలో ఒడిదుడుకులొచ్చాయి. లాటిన్ అమెరికాపై ఆమెకున్న అభిమానం, ఏదో చేయాలన్న తపన అలానే మిగిలిపోయింది. పెరు దేశానికి వచ్చి, తాను సాధించాలనుకున్న కోరిక ఇంకా పూర్తవలేదు. తనతో సహా, కొడుకు బాధ్యత ఆమెపైనుందిప్పుడు.

జైలులో వుంటూనే, సామాజిక న్యాయం, మానవ హక్కులకు సంబంధించిన అంశాలపై తన అభిప్రాయాలను బహిర్గతం చేస్తూండేది లోరి. పెరు దేశంలో, న్యాయ విచారణకు ఆస్కారం లేనే లేదని వాదించేది. జైలులో ఆమెను పలురకాలుగా హింసించారు. శారీరకంగా ఆమెపై జరిగిన హింసను, "కఠినమైన, అతి క్రూరమైన, హీనమైన, అవమానకరమైన" చర్యలుగా అంతర్జాతీయ మానవ హక్కుల సంస్థలు వర్ణించాయి. పెరు జైళ్లలో ఆమె తోటి ఖైదీల పరిస్థితి కూడా అంతేనట. శిక్షకు పూర్వం నిర్బంధంలో వుండగా, శిక్ష విధించిన అనంతరం జైళ్లలో వుండగా ఖైదీల విషయంలో ప్రభుత్వం అనుసరిస్తున్న విధానాలు అత్యంత హేయమైనవని లోరి అంటున్నది. ఆమె తన ముందున్న అన్ని రకాల అవకాశాలను కోల్పోయి, అలసి-సొలసి పోయింది. ఇక ఆ దేశాధ్యక్షుడు ఆమెకు క్షమా బిక్ష ప్రసాదించడం మినహా మరే అవకాశం లేదిప్పుడు. అదే జరుగు తే, కనీసం రాబోయే ఐదేళ్ల కాలంలోనైనా, ఆమె తిరిగి కోలుకుని, జీవితంలో తాను సాధించ దల్చుకున్న మార్గంలో పయనించే అవకాశం కొంతైనా కలుగుతుంది. ధైర్యమే లోరి బిరెన్సన్ కు రక్ష.

Thursday, March 10, 2011

Lori Berenson Freed after Fifteen Years from Peru Prison:Vanam Jwala Narasimha Rao

Lori Berenson Freed after Fifteen Years from Peru Prison
Vanam Jwala Narasimha Rao

Names of women Presidents or Prime Ministers are familiar to many, whether they are controversial or elected or appointed or served briefly or just followed her mother into politics. Some of them even might have presided over world peace or provoked war.

To name few among them, Sirimavo Bandaranaike, three times Prime Minister of Sri Lanka, was the first woman in the world to hold the office of prime minister. Her daughter Chandrika Kumaratunga, was elected president in 1994 and appointed her mother as prime minister. Indira Gandhi, one of the best-known women of the 20th century, was Prime Minister of India. She was assassinated in 1984. Golda Meir was a teacher and an active Zionist. Golda Meir became Premier at age 70 on the sudden death of Levi Eshkol in 1969. The Iron Lady of British politics, Margaret Thatcher was the longest continuously served prime minister since 1827. Known as a strong leader and an "astute Parliamentary tactician”, she knew how to handle disagreement, no matter from which bench it issued.

Then the famous Soong Sisters of China created history-each one of them becoming famous on their own. The eldest was married to the richest man of China of his times, H. H. Kung. The second sister was married to Father of Modern China and first President of the Republic of China, Sun Yat-sen. She became joint President of the People's Republic of China and later Honorary President. The youngest was a prominent political leader in her own right, the wife and partner in power of the leader of the Kuomintang, and later President, Chiang Kai-shek.

Humanitarian and organizer of the American Red Cross, Clara Barton was instrumental for the Geneva treaty for the care of war wounded. Helen Keller blind and deaf raised funds for the blind and promoted social causes. Lorraine Rothman was known for her role as a women’s advocate and leader of the feminist health movement. There are many more like them.

Each one of them was great in their own way. However, remembering only them or women leaders of similar greatness and forgetting others is not justified. There are many more women world over, less known and familiar, though fought for basic human rights of oppressed and suppressed and in the process pushed in to jails and continue to serve imprisonment. Ms. Lori Berenson, a former university student from New York is one among such many, whom the world started just recognizing. Writing in “The New York Times” on Mrach2, 2011, Journalist Jennifer Egan narrated her story marvelously.

The Western South American Country Peru is a representative democratic republic. Power and authority there changed hands from President Fernando Belaunde to General Juan Velasco Alvarado and from him to General Francisco Morales Bermudez in rebel after rebel. Later under the presidency of Alberto Fujimori during 1990–2000, there were accusations of authoritarianism, corruption, and human rights violations. Alejandro Toledo was President of Peru from 2001 to 2006. Toledo came to international prominence after leading the opposition against President Alberto Fujimori. Since 2006 Alan Garcia, who last election to Toledo in 2001, is the president of Peru. The Peruvian government is directly elected, and voting is compulsory for all citizens aged 18 to 70.

Against this background, Ms. Lori Berenson, was convicted in 1996 on the allegation of collaborating with a Peruvian Marxist Rebel Group and was sentenced by a military tribunal to life. Four-and-a half year’s later, due to international pressures; her sentence was vacated and was reduced to 20 years. In May 2010, she was granted conditional Parole that she must remain in Peru while on parole. Her parole was later revoked and reinstated. Many in Peru view Ms. Berenson as a reprehensible symbol of the turmoil that afflicted the country in the 1980s and 1990s, when almost 70,000 people were killed in that period of war and rebellion.

Behind prison walls, in 2003, she married Anibal Apari, a militant whom she met while both were imprisoned. She was allowed matrimonial visits with Apari, who has been released and acting as her lawyer, even though they are now divorcing. She gave birth in 2009 to their son, Salvador, a citizen of Peru and the United States who has spent most of his life in prison with his mother. Two American presidents - Bill Clinton and George W. Bush pressed Ms. Berenson's case without securing an early release. The decision to grant parole came as a surprise. Her sentence in the natural course will end only in 2015.

Lori Berenson is a social activist. She was born in New York but spent her adult life in Central and South America. Lori Berenson believes in a world in which everyone's fundamental human rights are respected. Lori Berenson has participated in research and investigation work as well as having done secretarial, translating, writing, and editorial work. Upon detention she was writing articles for two progressive US magazines.

Berenson was first detained on November 30, 1995, when she was 26. She and another woman were pulled off a public bus after leaving the Peruvian Congress building. Berenson had journalist’s credentials and assignments from two American publications. Berenson claimed she was innocent and had no active links with "Tupac Amaru Revolutionary Movement" (M.R.T.A). Five weeks after her arrest, she was presented to the press. After denouncing suffering and injustice in Peru, she denied that she was a terrorist by shouting: “In the M.R.T.A. there are no criminal terrorists. It is a revolutionary movement!”

Berenson was arrested at a time when the Peruvian government, under President Alberto Fujimori had achieved a state of hyper efficiency at shutting terrorism down. Fujimori was elected in 1990, at the height of Shining Path aggression, and in 1992 he dissolved the Congress, suspended the Constitution and passed a number of laws that gave the military expanded powers to fight terrorism. Fujimori is now serving a 25-year sentence for human rights violations committed during his government’s war against the Shining Path.

Berenson was convicted of treason against the Peruvian State for being an M.R.T.A. leader and financier. She was sentenced, along with 22 others. Her parents were not allowed to be present. A few days later, she was transferred with a group of about 40 prisoners to the prison in Puno at an altitude of 12,000 feet. They were flown in a cargo plane with their heads covered, guarded by armed soldiers, and then moved onto a bus.

In 1980, when Lori was 11, three American nuns who were helping poor people were murdered in El Salvador. That made her to decide to be a nun. While in Massachusetts Institute of Technology, she worked with a professor who was doing research on the policies of granting political asylum to refugees from Nicaragua, El Salvador and Guatemala. Berenson went to El Salvador for three months with a student delegation. Back in the United States, she worked briefly for the Committee in Solidarity with the People of El Salvador, in New York and Washington.

In 1989, Berenson took the job of working for “Farabundo Marti National Liberation Front” (F.M.L.N), which is now the ruling party of El Salvador and its candidate was elected president in 2009. F.M.L.N. was an aggregate of five Marxist guerrilla groups locked in a long civil war with the oligarchy of El Salvador. When a cease-fire was declared and peace accords signed in 1992, Berenson moved to San Salvador and became the secretary of one of its commanding generals, who later became the Vice-President of El Salvador. Berenson left El Salvador in October 1994, traveled in South America and arrived in Peru in November with plans to stay.

Berenson’s life sentence was nullified in 2000 by the Fujimori government, which stated that new evidence had come to light that she was not an M.R.T.A. leader. She was granted a new civilian trial in 2001, although much of the evidence against her was the same. Throughout that three-month trial, Berenson asserted her innocence. While this time she was absolved of being a member of the M.R.T.A., she was still convicted of collaboration: renting the house for the group and entering Congress in the guise of a journalist, with the intention of assisting in a takeover. She received a new sentence of 20 years, including time served.

Today, while Berenson refuses to discuss in detail what happened during the year she spent in Peru before her arrest, she does admit that she knew her associates were M.R.T.A. members and willingly helped them to rent the house. “It might not have been intentional, but the bottom line is: I did collaborate with them,” she said. She maintained that her visits to Congress were genuine journalistic explorations.

Berenson was granted parole a second time and released from jail on November 5, 2010, two and a half months after her re-imprisonment. She and her son Salvador made a quiet return to her apartment. She was still awaiting a date for her next parole hearing. Her parents had gone back to their jobs in New York, and she was grappling with the problem of trying, without child care, to create some kind of routine. On January 24, 2011, after another hearing before three judges, Berenson’s parole was sustained. By law, she must remain in Lima until 2015, at which point she must leave the country forever. The decision is final.

In the 15 years Berenson spent in prison, her peers have moved from early adulthood into middle age. Technologically, she’s catching up, and has grown comfortable using e-mail and Skype. But at 41, she is still grappling with the fallout of youthful choices that have ended badly: her vocation; her marriage; her love of Latin America. The passion that fueled her move there seems to have left a kind of void, and beyond the need to support herself and her son, her future remains a blank.

In April 2002, the Inter-American Commission on Human Rights declared that Lori Berenson was tried twice under illegal anti-terrorism laws that failed to comply with international standards and violated her rights to due process. The Commission further declared that Peru failed to demonstrate proof in its conviction of Lori Berenson and ruled that her rights be fully restored and that Peru must completely amend its illegal anti-terrorism laws. Because Peru refused to comply with the Commission's recommendations, the Commission brought Lori Berenson's case questioning the antiterrorism legislation before the Inter-American Court of Human Rights. The Commission issued a ruling in the spring of 2002. The basic conclusions of the Commission were that in neither the military trial nor the civil trial was Lori given due process.

Lori Berenson continued to express her concerns for social justice and for human rights from her prison cell. She repeatedly pointed out that trials denying due process and wrongful convictions under the illegal anti-terrorism laws were far from unusual in Peru and thousands of people have been affected. In that manner, her case is far from exceptional. In Lori Berenson's case, there were numerous due process and human rights abuses and irregularities noted during her detention, two trials and imprisonment. Lori Berenson was subjected to abusive treatment, termed "cruel, inhumane, and degrading" by several human rights organizations, but the physical and psychological abuses suffered by many others have been much worse. As in Lori Berenson's case, thousands of people condemned under these illegal anti-terrorism laws were, and are, innocent of the charges or were given disproportionately high sentences and worse, almost all have been brutally mistreated or savagely tortured during their detention. Even in the jails, not just to try to obtain information or to force self-incrimination, but as part of a state policy of hatred and revenge against the insurgents.

Lori has exhausted her judicial options in Peru. However, President has the power to investigate the case and grant a pardon or clemency. Of course, Berenson’s future won’t really be her own until her parole ends. Her capacity to absorb fear and discomfort is partly what has saved her and also most likely, what got her into trouble in the first place.

(Source: Jennifer Egan's Article in “The New York Times” and Google Search Engine)

Tuesday, March 8, 2011

"తెలంగాణ" వైకుంఠ పాళి": వనం జ్వాలా నరసింహారావు

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

రాష్ట్ర కాంగ్రెస్‌లో చిచ్చు పెట్టిన అధినేత్రి వ్యూహం;
సొంత పార్టీ వారే పార్లమెంట్‌ను స్తంభింపజేస్తున్న వైనం
శాసన సభలోనూ అదే పరిస్థితి;అప్పుడే తెలంగాణ ఏర్పడే పరిస్థితి లేదన్న సంకేతం
మళ్ళీ మొదటికి వచ్చిన ఆట!;తెలుగు దేశంలో మరో కుంపటి

చిన్నతనంలో వైకుంఠపాళి ఆట ఆడనివారు అరుదుగా వుంటారు. ఆ ఆటనే "పరమపద సోపాన పటం" అని కూడా కొందరనేవారు. ఇక ఇప్పటి ఆంగ్ల మాధ్యం పిల్లలు "పాముల-నిచ్చెనల" ఆట అంటున్నారు. ఎవరు ఏ పేరుతో పిలిచినా అది ఆడడానికి అందరికీ ముఖ్యంగా కావాల్సింది, ఒక అట్టపై కాని, లేదా చిన్నగా ఉండే బోర్డుపై కాని, రంగు రంగుల గళ్ళతోనన్నా-నలుపు, తెలుపు రంగులలో నన్నాతయారు చేసిన పటం. ఆ పటం పెట్టడానికి పావులు-ఆడడానికి గవ్వలు. ఈ ఆటలో 1 నుంచీ 100 వరకూ అంకెలు, అడ్డు వరుసకు 10 గళ్ళ చొప్పున, నిలువుగా పది వరుసలు వుంటాయి. ఈ పటంలో అక్కడక్కడా పాములూ, నిచ్చెనలూ వ్యాపించి ఉంటాయి. పావు చేరుకున్న గడిలో పాము తల ఉంటే, దాని నోట బడి మింగడంతో, ఆ గడి నుంచి పాము తోక ఉన్న కింది గడి దాకా పావు దిగుతుంది. పావు పడిన గడిలో నిచ్చెన కింది చివర ఉంటే, అది నిచ్చెన ఎక్కి, పై చివర వరకూ చేరుకోవచ్చు. పాము నోట్లో పడకుండా-దాటుకుంటూ, నిచ్చెనలు ఎక్కు కొంటూ, 100వ గడికి ముందుగా చేరుకున్నవారు ఆటలో విజేత. నూరవ గడికి చేరుకునే ముందు కూడా, చిట్ట చివరి గడి వరకూ వ్యాపించి ఉండే అతి పెద్ద పాముండే ఏర్పాటు వైకుంఠపాళి ఆట ప్రత్యేకత. ఈ ఆట ఆడడం తెలిసిన ప్రతి వారికీ, అందునా చిన్నా-పెద్దా పాముల బారిన పడి ఓడిన వారికి, చాకచక్యంగా ఆడి నిచ్చెనలను అధిరోహించుకుంటూ పైకెదిగి, గెలవబోతున్నామనుకున్న సమయంలో, "అతి పెద్ద పాము" నోట బడి, మళ్ళీ ఆట మొదలెట్టిన వారికి, ప్రత్యేక తెలంగాణ రాష్ట్రం ఎప్పుడొస్తుందో ఊహించడం అంత కష్టం కాదు. బహుశా గత కొద్ది రోజుల పరిణామాలు నిశితంగా గమనించినవారికి, చిన్ననాటి పరమపద సోపాన పటం ఆట జ్ఞప్తికి వస్తుండవచ్చు.

డిసెంబర్ 9, 2009 న కేంద్ర హోం మంత్రి చిదంబరం ప్రకటన తర్వాత ప్రత్యేక తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పడినట్లే అని భావించారందరూ. 1971 సార్వత్రిక ఎన్నికల్లో, అలనాటి తెలంగాణ ప్రజా సమితి అభ్యర్థులుగా పోటీచేసిన వారిలో, దాదాపు అందరూ గెలిచినా, కించిత్తైన చెక్కు చెదరని అప్పటి ప్రధాన మంత్రి ఇందిరా గాంధీ, "తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పాటు చేసే ప్రసక్తే లేదు" అని ఎంత స్పష్టంగా ప్రకటించిందో, అదే స్పష్టతతో, "తెలంగాణ రాష్ట్ర ఏర్పాటు ప్రక్రియ" ను ప్రారంభిస్తున్నామని ప్రకటించారు చిదంబరం. ఇందిరా గాంధి ప్రకటన, వైకుంఠపాళి ఆటలో గెలిచేవారి తరహాలో గవ్వలు విసిరి-పావులు కదిపి, పాము నోట్లో పడకుండా నిచ్చెనలెక్కి, పెద్ద పామును కూడా తప్పించుకుని విజేతగా నూరవ గడికి చేరుకున్న రీతిలో వుంటే దానికి పూర్తి భిన్నంగా వుంది చిదంబరం ప్రకటన. ఒక ఔచిత్యం లేకుండా చిదంబరం చేసిన ప్రకటన, గవ్వలు విసరడం చేతకాని-పావులు కదపడం రాని ఆటగాళ్లు పరమపద సోపాన పటంలో పాము నోట్లో తలదూర్చిన వారి రీతిలో వుంది. చిదంబరం నిర్ణయం దరిమిలా చోటు చేసుకున్న సంఘటనలు, ఒక వైపు తెలంగాణ రాష్ట్ర ఏర్పాటు జరిగి తీరాల్సిందే అని ఆందోళన చేసిన వారికి కాని, సమైక్యాంధ్రే వుండాలని కోరుకుంటున్న వారికి కాని అనుకూలంగా లేవు.

తాను ఆడుతున్నది రాజకీయ వైకుంఠపాళి అని, జాగ్రత్తగా పావులు కదపకపోతే, పరిణామాలు తీవ్రంగా వుంటాయని చిదంబరం గ్రహించకపోవడం దురదృష్టం. ఇక ఆ తర్వాత, శ్రీకృష్ణ కమిటీని ఏర్పాటు చేయడంతో, తానేదో వ్యూహాత్మకంగా అడుగులు వేస్తున్నానన్న భ్రమలో పడ్డారాయన. మరో ఏడాదిపాటు తెలుగు వారితో తన ఇష్టం వచ్చినట్లు ఆడుకోవచ్చని భావించాడు. ఆయన భావనకు అనుగుణంగానే, రాష్ట్రంలో, కమిటీ నివేదిక వచ్చేంతవరకు, చిదంబరం పావులు పరమపద సోపాన పటంపైన నిచ్చెనలెక్కుకుంటూ పోయాయి. డిసెంబర్ 31, 2010 వరకు-ఆ తర్వాత బహుశా అఖిల పక్ష సమావేశం ఏర్పాటు చేసే దాకా, నిచ్చెనలను అధిరోహించిన పావు "పెద్ద పాము నోట్లో పడింది". మళ్లీ కధ మొదటికొచ్చింది. ఇందిరా గాంధీ తన రాజకీయ చతురతతో, తెలంగాణ ప్రజా సమితి టికెట్ పై పోటీ చేసి గెలిచిన వారందరినీ, దాని నాయకుడు మర్రి చెన్నారెడ్డితో సహా, కాంగ్రెస్ పార్టీలోకి తీసుకురాగలిగితే, చిదంబరం వ్యూహం-ఆయనకు అండగా నిలిచిన ప్రణబ్ ముఖర్జీ వ్యూహం, వారి అధినాయకురాలు సోనియా గాంధీ వ్యూహం దానికి పూర్తి భిన్నంగా, కాంగ్రెస్ పార్టీలో చిచ్చు పెడుతోంది. సొంత పార్టీ వాళ్లే, పార్లమెంటును స్థంబింప చేసే దాకా పోయింది. చివరకు జాతీయ స్థాయిలో కాంగ్రెస్ పరిస్థితి, పరమపద సోపాన పటంలో, చిట్ట చివరి గడికి పావు చేరుకున్న చందాన తయారయింది.

కేంద్రంలో వ్యవహారం అలా వుంటే, రాష్ట్రంలో సంగతులు కూడా అలానే వున్నాయి. శాసన సభ సమావేశాలు ఆరంభం కావడానికి ముందు వరకు, అటు ప్రభుత్వం, ఇటు తెలంగాణ వాదులు, తమ తమ పావులను జాగ్రత్తగా కదుపుకుంటూ, (మాటల తూటాలనే) గవ్వలు ఆచితూచి విసురుకుంటూ, నిచ్చెనలు ఎక్కుకుంటూ-పాము నోట్లో పడుకుంటూ, పై గడికి చేరుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. ఎవరూ చేరుకోలేక పోయారు. అసెంబ్లీ సమావేశాలు ప్రారంభం కావడానికి కొద్ది రోజుల ముందు, హఠాత్తుగా (కాంగ్రెస్, తెరాస, తెలుగు దేశం) తెలంగాణ వాదులందరూ, విడి విడిగా గవ్వలు విసురుకుంటూ-పావులు కదుపుకుంటూ, నూరవ గడి దరిదాపుల్లోకి వచ్చే దిశగా చకచకా కదిలారు. వీరందరి కంటే ముందే, ఐక్య కార్యాచరణ కమిటీ కన్వీనర్ కోదండ రామ్, నూరవ గడికి అతి సమీపంలోకి చేరుకున్నారు. విద్యార్థుల ఆందోళనలు, తెలంగాణ ప్రభుత్వ ఉద్యోగుల సహాయ నిరాకరణ, శాసన సభలో తెలంగాణ ప్రాంత ఎమ్మెల్యేల జై తెలంగాణ నినాదాలు, గవర్నర్ ప్రసంగాన్ని అడ్డుకోవడం, బడ్జెట్ ప్రసంగాన్ని సాగనీయక పోవడం, కాంగ్రెస్ శాసన సభ సభ్యులు-మంత్రులు ఢిల్లీకి మకాం మార్చి పార్లమెంటు సభ్యులతో కలిసి రాష్ట్ర ఏర్పాటు ప్రక్రియను వేగవంతం చేసే ప్రయత్నాలు, పట్టాల పైకి పల్లెలు లాంటి చర్యలు, ఎవరి పరిధిలో వారి గవ్వలు సక్రమంగా విసిరిన రీతిలో-పావులు కదిపిన తరహాలో, పరిష్కారాన్ని చివరి అంకానికి వచ్చేలా చేయగలిగాయి. ఇంతలో తెరాస అధ్యక్షుడు చంద్రశేఖర రావు-సహచర లోక్ సభ సభ్యురాలు విజయ శాంతి వ్యూహాత్మకంగా గవ్వలు విసిరి, పావులు కదిపి, లోక్ సభను స్థంబింప చేశారు. మరో మారు తెలంగాణ ఇచ్చినట్లే-వచ్చినట్లే కనిపించింది అందరికీ. అందరూ, ఫిబ్రవరి చివరి వారంలో అతి పెద్ద పాము నోటికి అతి చేరువలో, నూరవ గడికి, అతి సమీపంలో చేరుకున్నారు. మార్చ్ మొదటి వారంలో-ఆరంభంలో, గవ్వలు సరిగ్గా పడకుండా, అందరి పావులను పాము నోటికి చేర్చాయి. హఠాత్తుగా పరిస్థితిలో ఊహించని పరిణామం, అందరికి దాదాపు అర్థమయ్యేలా, చోటు చేసుకుంది. ఇప్పుడిప్పుడే తెలంగాణ రాష్ట్ర ఏర్పాటు జరిగేది లేదు అన్న సంకేతం స్పష్టంగా వెలువడింది.

మళ్ళీ ఆట మొదటి కొచ్చింది. పార్లమెంటును తెరాస సభ్యులు స్థంబింప చేసే ప్రక్రియలో, తెలుగు దేశం తెలంగాణ లోక్ సభ సభ్యులు, కాంగ్రెస్ సభ్యులు, "జై తెలంగాణ" నినాదాలతో అండగా నిలిచారు. ఎన్డీయే సారధి భారతీయ జనతా పార్టీ తన సంపూర్ణ మద్దతును తెలంగాణకు అనుకూలంగా ప్రకటించింది. పరిస్థితి చేజారి పోతున్న తరుణంలో, ప్రణబ్ ముఖర్జీ, తన మంత్ర దండాన్ని ఉపయోగించారు. గవ్వలు విసిరారు. తన పావులను కదిలించారు. కాంగ్రెస్ తెలంగాణ పార్లమెంటు సభ్యులు అవాక్కయ్యారు. నోటికి నల్ల రిబ్బన్లు కట్టుకున్నారు. చేతిలో గవ్వలు జారి పోయాయి. తాత్కాలికంగా ఆట గెల్చారు ప్రణబ్. ఆట గెలుపు ధీమాతో, తెలంగాణ ఏర్పాటు ప్రక్రియ-ఆ మాటకొస్తే దానికి సంబంధించిన ప్రస్తావన తెచ్చే ప్రక్రియ, ఐదు రాష్ట్రాల ఎన్నికలయ్యేవరకు వాయిదా వేశారు. మే నెల చివరి వరకూ, కాంగ్రెస్ సభ్యులను సరాసరి-నేరుగా కట్టడి చేస్తూనే, పరోక్షంగా తెరాసకు సంకేతం పంపారు. మూడు నెలలు ఆగాల్సిందే-ఆగి తీరాల్సిందే అని స్పష్టం చేసారు ప్రణబ్ ముఖర్జీ.

ఢిల్లీ సంకేతాలు, సహాయ నిరాకరణ చేస్తున్న నాలుగు లక్షల తెలంగాణ ఉద్యోగుల పైన ప్రభావం చూపాయి. ఇంటర్ పరీక్షల సమస్య కూడా వారికి తల నొప్పైంది. మూడు నెలలు సహాయ నిరాకరణ కొనసాగించడం కష్టమైన పని అని భావించి, వ్యూహాత్మకంగా విరమించారు. ఆటలో మళ్లీ నిచ్చెనలు ఎక్కడం మొదలెట్టారు ఉద్యోగ సంఘాల ప్రతినిధులు. కాంగ్రెస్ నాయకులు, ఎమ్మెల్యేలు-మంత్రులు-ఎమ్మెల్సీలతో సహా, ఢిల్లీకి పోయి సోనియాను కలిసే ప్రయత్నంలో పడ్డారు. వారి ఆటలో వారూ కొంత ముందుకు సాగుతున్నారు. పనిలో పనిగా చంద్రబాబు నాయుడు తన వర్గంలోని బలీయమైన తెలంగాణ వాది-నాగం జనార్ధన రెడ్డి ప్రాధాన్యత తగ్గించే ప్రయత్నంలో పడ్డారు. తెలుగు దేశం వారు ప్రత్యేక నినాదం వైకుంఠపాళి ఆటలో చేరడానికి మరికొంత సమయం పట్టొచ్చునేమో. ఎలాగూ, మూడు నెలల సమయం వుందికదా! ఇక ఐక్య కార్యాచరణ కమిటీ నాయకులు, తెరాస నాయకులు తేల్చుకోవాల్సింది మిలియన్ మార్చ్ వ్యవహారం. అలా వారూ పావులు కదుపుతున్నారు.

పరమపద సోపాన పటంలో నూరవ గడికి ఎవరు ముందుగా చేరుకుంటారో ఊహించడం కష్టమైనా, మూడు నెలల వరకూ, నిచ్చెనలెక్కుతూ-పాము నోట్లో పడి కిందకు జారుతూ, వుండడం మాత్రం తధ్యం.