ఉద్యమానికి ఊతం ప్రభుత్వ నిర్లిప్తత: వనం జ్వాలా నరసింహారావు

ఉద్యమానికి ఊతం ప్రభుత్వ నిర్లిప్తత

సూర్య దినపత్రిక (30-09-2011)

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

ఉద్యమంలో అవాంఛనీయ ఘటనలు, చేయి దాటిపోతున్న పరిస్థితులు, ప్రత్యేక- సమైక్య వ్యూహ ప్రతి వ్యూహాలు, అటూ ఇటూ మాటల తూటాలు, సమస్య పరిష్కారం ఎవరికి సాధ్యం? – ఎడిటర్

తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పాటుకు అన్నీ అడ్డంకులే! అందరూ అడ్డు తగిలే వారే! వారిలో కొందరు మనసా వాచా తెలుగు వారందరూ సమైక్యంగా వుండాలని కోరుకునే "విశాలాంధ్ర" సిద్ధాంతానానికి కట్టుబడి వున్నవారు. వారలా భావించడంలో తప్పు లేదు. వచ్చిన చిక్కల్లా రాజకీయాలకు సీమాంధ్ర ప్రాంతం, వ్యాపారాలకు తెలంగాణ ప్రాంతం-అందునా హైదరాబాద్ తో అవసరం వున్న స్వార్థపరులతోనే! వారిలో కనీసం ఒకరిద్దరికి, కేంద్రంలో అధికారంలో వున్న కీలకమైన వారో, లేక, కాంగ్రెస్ పార్టీ అధిష్టానం ఆలోచనలు తెలుసుకునే అవకాశమున్న వ్యక్తులో, లేక, వారి సొంత నిఘా విభాగమో కాని, తెలంగాణ విషయంలో ఏదో ఒక నిర్ణయం తీసుకునే అవకాశాలు వున్నాయన్న సమాచారం తక్షణమే చేరుతుంది. అసలు కేంద్రానికి ఆ ఆలోచన వుంటుందో లేదో కాని, వుందన్న సంగతి మాత్రం బయటకొస్తుంది. అంతే, అప్పటివరకూ, తమ తమ వ్యాపార కార్యకలాపాల్లో మునిగి తేలుతుండే ఆ నాయకులు, సమైక్యాంధ్ర నినాదంతో రంకెలేయడం ప్రారంభమవుతుంది. కలిసున్నా- విడిపోయినా, స్నేహంగా-కలిసున్న రోజులు కలకాలం గుర్తుండేలా భావించే సీమాంధ్రులకు కాని, తెలంగాణ వారికి కాని ఇలాంటి ఆలోచనలు రావు. అందుకే-ఇందుకే ప్రత్యేక తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పాటు కావాలన్న ఉద్యమం. ప్రభుత్వం నిర్లిప్తతతో ఉద్వేగమవుతున్న ఆ ఉద్యమానికి ఆజ్యం పోస్తున్నది ఇలాంటి స్వార్థపరులే.

తెలంగాణ రాష్ట్ర సాధన కోసం చేపట్టిన సకల జనుల సమ్మె పదిహేడవ రోజుకు చేరింది. శాంతి యుతంగా మొదలైన ఉద్యమం, అందులో పాల్గొంటున్న ఉద్యమకారుల ప్రమేయం లేకుండానే, క్రమక్రమంగా అవాంఛనీయ సంఘటనలు చోటుచేసుకుంటున్నాయి. అలా జరగడానికి అవకాశం కలిగే ఒకటి రెండు సంఘటనలు గత వారం చోటు చేసుకోవడంతో, రోజురోజుకు పరిస్థితి చేయి దాటి పోతోంది. ఎలాంటి ఉప్పు-ఎక్కడనుంచి అందిందో కాని, ఇటీవల కొంత కాలంగా, ప్రశాంతంగా వుంటున్న లగడపాటి లోని సమైక్యాంధ్ర ఆకాంక్ష మరొక్క సారి బయటకొచ్చింది. ఉధృతంగా సాగుతున్న సకల జనుల సమ్మె నేపథ్యంలో విజయవాడ ఎంపీ లగడపాటి రాజగోపాల్ కావాలని సృష్టించారో - లేక కాకతాళీయంగా జరిగిందో కాని, ఆయన చేసిన హడావిడి ప్రత్యేక రాష్ట్ర ఉద్యమానికి మరింత ప్రేరణను ఇచ్చిందనాలి. రాజకీయ విశ్లేషకులు మాత్రం లగడపాటి రాజగోపాల్, హైదరాబాద్ ఆర్టీఏ కార్యాలయానికి రావడం వెనుక కొంత వ్యూహ రచన వుందనే అంటున్నారు. తనది కేవలం సమైక్యాంధ్ర నినాదమే కాదని, తెలంగాణ ఉద్యమంలో, ఆయన దృష్టిలో సీమాంధ్రులకెవరికైనా అన్యాయం జరిగితే, వారికి తన అండదండలు వుంటాయన్న మరో నినాదాన్ని ఆర్టీఏ ఆఫీసుకు పోవడం ద్వారా చెప్పకనే చెప్పారు. పనిలో పనిగా సమైక్యాంధ్ర ఉద్యమాన్ని ఉదృతం చేసే ఆలోచన కూడా వున్న విషయం ఆ విధంగా బయట పెట్టారు. సరే ఆయనను అరెస్ట్ చేయడంతో పోలీసులు అగ్నికి ఆజ్యం అన్ని వైపులనుంచీ పోశారనవచ్చు. హెచ్చరికలు-ప్రతి హెచ్చరికలు పార్లమెంటరీ భాషకు అతీతంగా సాగాయి. ఎవరూ వెనుకకు తగ్గలేదు. అరెస్టయిన లగడపాటిని విడుదల చేసినా, పంపించే వరకూ, వెళ్లకపోవడం విశేషం.

లగడపాటి రంగ ప్రవేశం తెలుసుకున్న తెలంగాణ వాదులు ఎమ్మెల్యే హరీష్ రావు కేంద్ర బిందువుగా కదన రంగంలోకి దిగారు. ఆయనతో పాటు, ఎంపీ మధు యాష్కీ, ఎమ్మెల్యే విష్ణు, స్వామి గౌడ్, బీజేపీ నేత విద్యాసాగరరావు తదితరులు లగడపాటి చర్యను ఖండించడంతో పాటు, ఆర్టీఏ అధికారిని నిలదీశారు. కమిషనర్ గదిలోకెళ్లి ఆయన్ని ఘెరావ్ చేశారు. సంఘటనల్లో హరీష్ రావు చొక్కా చినిగింది. స్వామి గౌడ్ తీవ్ర గాయాలతో ఆసుపత్రిలో చేరాల్సి వచ్చింది. ఉద్యమం ఉద్వేగమైంది. ఐనా, ప్రభుత్వ నిర్లిప్తత నిరాటంకంగా కొనసాగుతూనే వుంది. తెలంగాణ ఎన్ జీవోల నాయకుడు స్వామి గౌడ్ పై దాడికి నిరసనగా రాష్ట్రవ్యాప్తంగా మరుసటి రోజున ఆందోళనను ఉదృతం చేయడానికి, ఉద్యమాన్ని మరింత తీవ్రతరం చేయడానికి, తెలంగాణ వాదులు సిద్ధమయ్యారు.

ఇంతలో వింతైన వార్తలు ప్రచారంలోకి వస్తున్నాయి. మధ్యే మార్గమైన నిర్ణయం తీసుకోబోతున్నట్లు అధిష్టానం ఆంతరంగికుల ద్వారా బయట పెట్టింది. మరో వైపు ఆ వార్తలను తనకు అనుకూలంగా, తెలంగాణ ఉద్యమానికి ఆసరాగా మలచుకోవడానికి, తన రాజీలేని పోరాటాన్ని మాటల తూటాల ద్వారా కొనసాగిస్తున్నారు తెరాస అధినేత చంద్రశేఖర రావు. "ఆరు నూరైనా, తలకాయ తెగిపడినా సరే హైదరాబాద్ లేని తెలంగాణను అంగీకరించేది లేదని", హైదరాబాద్ తో కూడిన తెలంగాణాయే కావాలని స్పష్టం చేశారు. 60 ఏళ్లుగా తెలంగాణ కోసం చేస్తున్న పోరాటంలో "ప్రాణాలర్పించైనా తెలంగాణ తీసుకు వస్తానని" కేసీఆర్ అనడం లగడపాటి లాంటి వారి వ్యూహాలకు పటిష్టమైన ప్రయోగాత్మక ప్రతి వ్యూహమే! వాస్తవానికి రెండు-మూడు రోజుల క్రితమే, సమాచారం వుండి అన్నారో, లేక, యాదృచ్ఛికంగా అన్నారో కాని, ముఖ్య మంత్రి కిరణ్ కుమార్ రెడ్డి, పీసీసీ అధ్యక్షుడు బొత్స సత్యనారాయణ, ఆ అర్థం స్ఫురించే రీతిలోనే మాట్లాడారు. అంతో-ఇంతో తేడాతో రక్షణ మంత్రి ఆంటోనీ, రాష్ట్ర కాంగ్రెస్ వ్యవహారాల ఇన్-ఛార్జ్ గులాం నబీ ఆజాద్ ఆంతరంగం కూడా అలానే వుంది. ఏ మధ్యే మార్గమైనా, హైదరాబాద్ తో కలిసిన తెలంగాణకు మాత్రమే హైదరాబాద్ రాజధానిగా నిర్ణయం దిశగా లేకపోతే, నాయకులకు అంగీకారమవుతుందేమో కాని, తెలంగాణ ప్రజలకు అవుతుందా? మధ్యే మార్గం సూచించడానికి గులాం నబీ ఆజాద్ చెపుతున్న ఒకే ఒక కారణం, ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లోని అన్ని పక్షాలను ఒప్పించడం మాత్రమే! రేపు ఒక పక్షం వారు, సమైక్యాంధ్ర తప్ప ఇంకేమీ వద్దంటే, గులాం నబీ ఆజాద్ అదే మధ్యే మార్గం అంటే తెలంగాణ వారు అంగీకరించాలా? ఇలాంటి వాదనలు చేస్తూనే, అరవై ఏళ్లుగా తెలంగాణ ప్రజలను మభ్య పెటుతున్నది చాలక మళ్లీ ఇప్పుడు మధ్యే మార్గం అన్న కొత్త నినాదంతో రావడం తెలంగాణ ప్రజలను మోసం చేయడమే!

ఈ నేపధ్యంలో ఇటీవల బాధ్యతాయుతమైన పదవుల్లో వున్న రాజకీయ నాయకుల మాటలు కొన్ని జుగుప్సాకరంగా, బాధాకరంగా, వింతగా వున్నాయనక తప్పదు. ముఖ్య మంత్రి కిరణ్ కుమార్ రెడ్డిని, ఆయన కార్యాలయంలోనే పట్టుకుని, "మీరు ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రానికి ముఖ్య మంత్రి కాని, సీమాంధ్రకు కాదు" అని ఒక ఎంపీ (పొన్నం ప్రభాకర్) అనడంతో ప్రారంభమైన ఈ మాటలు రోజురోజుకూ జోరందుకుంటున్నాయి. ముఖ్య మంత్రి తనను-తన పార్టీకి చెందిన ఎంపీనే అలా అనడానికి అవకాశం ఇచ్చి వుండాల్సింది కాదు. ఆ ఎంపీ అలా అనడానికి కారణం కూడా ఆయనే చెప్పారు. సకల జనుల సమ్మె ప్రభావం లేదని ముఖ్య మంత్రి కేంద్రానికి తప్పుడు నివేదికలు పంపుతున్నారని ఆయన ఆరోపణ చేశారు. అంతేకాకుండా, ఆయన సీఎం ఎలా అయ్యారో (తప్పుడు నివేదికలిచ్చి) అన్న విషయంలో కూడా కిరణ్ కు నచ్చని విధంగా వ్యాఖ్యలు చేశారు (ఆయన దృష్టిలో సమంజసం కావచ్చు). ఆ వాదన అంతటితో ఆగిపోతే బాగుండేదేమో!"వాట్ నాన్‌సెన్స్ యూ ఆర్ టాకిం గ్?" అంటూ సీఎం ఫైర్ అయ్యారు. వెంటనే మరో కాంగ్రెస్ ఎంపీ వివేక్ తీవ్రంగా స్పందిస్తూ, "ఒక ఎంపీని నాన్‌సెన్స్ అంటారా?" అనడం, చివరకు అంతా సర్దుకుపోవడం జరిగింది. ఈ మాటలన్నీ బయట సీఎంను ఆ రోజు కలవడానికి వచ్చిన వారంతా (మంత్రులతో సహా) వినినట్లు మర్నాడు పత్రికల్లో వార్తలొచ్చాయి. ఏదో సామెత చెప్పినట్లు "మొగుడు కొట్టినందుకు కాదు...ఆడ బిడ్డ నవ్వినందుకు" అన్న చందాన వుందీ వ్యవహారమంతా. ఒక ముఖ్య మంత్రి సహనం కోల్పోవడం ఎంత భావ్యం కాదో, ఆయన సహనాన్ని పరీక్షించడం కూడా అంత మంచిది కాదు. గతంలో 1968-1969 వేర్పాటువాద ఉద్యమాలలో, అలనాటి ముఖ్యమంత్రి స్వర్గీయ కాసు బ్రహ్మానంద రెడ్డికి వ్యతిరేకంగా ఎంత ఘాటైన పదాలు వాడ బడ్డాయో చరిత్ర తెలిసిన వారందరికీ జ్ఞాపకం వుండే వుంటుంది.

"తెలంగాణ తేలేమని అనుకున్న రోజున ఆత్మహత్య చేసుకొని చస్తాం" అని భావోద్వేగంతో రాజ్యసభ సభ్యుడు కేశవరావు చేసిన వ్యాఖ్యలు కూడా ఆ కోవకు చెందినవే. ఎంత మనస్థాపానికి గురైతే అలా అన్నారో గమనించాల్సిన విషయం. అంతటితో ఆగకుండా "అవసరమైతే ప్రభుత్వాన్ని కూల్చడానికైనా సిద్ధం" అని కూడా అన్నారు. అదే సమయంలో మరో మారు పొన్నం ప్రభాకర్ "సీఎం కావడానికి ఏయే రిపోర్టులు కేంద్రానికి పంపించారో చెబితే అదే దారిలో తెలంగాణ తెచ్చుకుంటాం" అంటూ ముఖ్యమంత్రికి మరో మారు సవాలు విసిరారు. అదే క్రమంలో సకల జనుల సమ్మె ప్రభావంతో కలిగిన కరెంటు కష్టాలను అధిగమించాలన్న ముఖ్యమంత్రి చేసిన ప్రయత్నాలకు జైపాల్ రెడ్డి అడ్డుతగిలారన్న భావన కిరణ్ కుమార్ రెడ్డికి కలిగింది. సహజంగానే ఆయనకు కోపం వచ్చింది పాపం. దరిమిలా ఆయన చేసిన వ్యాఖ్య దుమారం రేపింది. పెట్రోలియం శాఖ మంత్రి జైపాల్ రెడ్డికి, ముఖ్యమంత్రికీ మధ్య వివాదం రాజుకుంది. తెలంగాణ కాంగ్రెస్ నేతలతో సీఎంకు దూరం మరింత పెంచింది. "సింగరేణి బొగ్గు గనుల్లో ఉత్పత్తి నిలిపి వేయించిన తెలంగాణ కాంగ్రెస్ నాయకులు, గ్యాస్ కావాలని తాను కేంద్రం సహాయం కోరితే, జైపాల్ రెడ్డితో ఇవ్వొద్దని సలహా ఇచ్చారు" అంటూ సీఎం బహిరంగంగా పేర్కొనడం ఎంతవరకు సబబు? ఎంత కోపం వచ్చినా ఓర్పు వహించడం బాధ్యతాయుతమైన పదవులలో వున్నవారికి చాలా అవసరం. తామెందుకు అనవసరంగా మాటలు పడాలనుకున్నారేమో, జైపాల్ రెడ్డితో సహా తెలంగాణ కాంగ్రెస్ నేతలకు ఆగ్రహం కట్టలు తెంచుకుంది. "సీఎం మాట్లాడింది నాన్‌సెన్స్" అని కేశవరావు, "అన్నీ తెలిసిన ముఖ్య మంత్రి ఇలా మాట్లాడితే ఎలా?" అని జైపాల్ రెడ్డి వ్యాఖ్యానించారు. ముఖ్య మంత్రి వ్యాఖ్యలు, కేంద్ర మంత్రి సంజాయిషీలాంటి సమాధానాలు, మళ్లీ వాటికి ప్రతి స్పందనలు, మామూలు స్థాయి వారికి తగునేమో కాని వారి స్థాయి వారికి తగినవి కాదని విశ్లేషకుల అభిప్రాయం. మరో రోజు గడిచిందో, లేదో, కరీంనగర్ లో బ్యాంక్ ఉద్యోగుల ర్యాలీలో, ఎంపీ పొన్నం ప్రభాకర్ మరో మారు సీఎం మీద నిప్పులు కురిపించారు. "ఈయనేమన్నా పోటుగాడా?" అంటూ, "మంత్రిగా కూడా పని చేయని వాడిని యాబై ఏళ్లకే ముఖ్య మంత్రిని చేశారు!" అని కటువుగా అన్నారు. లాబీ చేసి కుర్చీ ఎక్కిన కిరణ్ ను దింపేస్తామని కూడా హెచ్చరించారు. ఇక ఆనం వివేకానంద రెడ్డి వ్యాఖ్యలు మరీ విడ్డూరంగా వున్నాయి. "సీమాంధ్ర కోడి తలలు కూడా నరకలేరు తెలంగాణ ప్రాంతం వారు" అని ఆయన అనడం ఒక ఎత్తైతే, ఆ వ్యాఖ్యలను పొన్నం తిప్పికొట్టిన వ్యవహారం అదే మోతాదులో వుందనాలి. "తలలు నరకడం మొదలుపెడితే బిడ్డా, కోడి తలలు నరకం, మీలాంటి ఆంధ్రా తలలు నరుకు తాం'' అని ఆనంను ఉద్దేశించి తనదైన శైలిలో వ్యాఖ్యానించారు పొన్నం.

ఏదేమైనా ఉద్యమం ఉద్వేగమవుతోంది. సెగ రాజుకుంటుంది. అందరూ చేతులెత్తేసే పరిస్థితి కలగకూడదు. ఎవరికి వారు తమ చేతుల్లో లేదనడం ఎంతవరకు భావ్యం? ముఖ్య మంత్రి కిరణ్ కు చేతకాక, రాష్ట్ర కాంగ్రెస్ వ్యవహారాల ఇన్-చార్జ్ గులాం నబీకి చేతకాక, కేంద్ర మంత్రులు ఆంటోనీ-ప్రణబ్-చిదంబరం లకు చేతకాక, ప్రధాని మన్మోహన్ కు చేతకాక పోతే మరి చేతనైంది ఎవరికి? ఆ సత్తా-సామర్థ్యం వున్న సోనియా గాంధీనో, ఆమె కొడుకు రాహుల్ గాంధీనో ఎంత తొంరగా కళ్లు తెరిస్తే అంత మంచిది. తెలంగాణ ఇవ్వడం-ఇవ్వక పోవడం కాదు సమస్య. ప్రభుత్వం నిర్లిప్తత పెద్ద సమస్య. ఆ నిర్లిప్తతతో ఉద్వేగమవుతున్న ఉద్యమం అంతకన్నా పెద్ద సమస్య. నిలకడలేని రాజకీయ నాయకుల ధోరణి అంతకంటే అతి పెద్ద సమస్య. సమస్య పరిష్కరించక పోతే మిగిలేది "ఉద్వేగమే"!

Kotla Vijaya Bhaskara Reddy Pioneered Good Governance: Vanam Jwala Narasimha Rao

27th September 2011 is the Tenth Death Anniversary of Kotla

Kotla Vijaya Bhaskara Reddy Pioneered Good Governance

Vanam Jwala Narasimha Rao

There is a wide gap between Governance and Good Governance....between Government and efficient-effective Government. Only such of those elected Executive Heads (Prime Minister at the center and Chief Minister in the State) who are capable of providing Effective and Responsive Administration coupled with a unique style of their own are remembered for a long time. The present day youth who taste the evils of inefficient governance have every reason to look in to the past to know at least few details of persons like Late Kotla Vijaya Bhaskara Reddy in administering the state. Kotla was known as an able administrator providing Good Governance as Chief Minister of the state twice besides discharging responsibilities as Union Minister holding key portfolios several times. He also held key positions in All India Congress Committee. Probably no other person from AP held as many positions as Kotla. It was his trustworthiness, credibility, simplicity, commitment and straight forward attitude that helped him to occupy all those positions. In his dictionary there was no such word like Favoritism. He never compromised on moral values. In his long and uninterrupted six decades of political career, Kotla Vijaya Bhaskara Reddy seldom looked back on any issue that he believed as right. The political career of Kotla that began during Jawaharlal's time continued under Indira Gandhi, Rajiv Gandhi and Sonia Gandhi's leadership too, irrespective of the fact that whether he held a position or not.

Vijaya Bhaskara Reddy entered in to active politics and was elected from Yemmiganur Assembly Constituency in 1955. He became Kurnool ZP Chairman first in 1959 and second time in 1964. Those days some of the ZP Chairmen were able to wield more power than cabinet ministers because of their towering personalities. Vijaya Bhaskara Reddy was one among them. A wise Chief Minister rarely refused the advice of powerful ZP Chairmen on any issue including cabinet formation. In 1967 Kotla became a Cabinet Minister in Kasu Brahmananda Reddy ministry and held Finance Portfolio till 1971. He was elected as Lok Sabha Member from Kurnool six times beginning with 1977 and was a Cabinet Minister in Indira, Rajiv and PV Narasimha Rao Ministries holding key portfolios. Kotla had the unique distinction of becoming an elected Member of Congress Working Committee (CWC) – the highest policy making body of party twice, once at the Tirupati Session in 1992 and later in 1997 at Calcutta. Kotla also served as Chairman of AICC Disciplinary Committee.

Among the old-timers Kotla was unique. All through his political and personal career, he conducted himself with discipline, dedication, vision and self-confidence to leave an indelible mark. He was also known to be soft-spoken, cultured and probably only one political leader from faction led Rayalaseema Area without enemies. He was a Natural Leader. The Illustrated Weekly of India, once Nation's top most English weekly, in its survey of Union Cabinet Ministers performance in 1992, mentioned that Kotla Vijaya Bhaskara Reddy was not only the most efficient and honest minister among all but also very quick in disposal of official business.

Kotla whatever position he held brought name and fame to that position itself. Irrespective of friend or foe, when found guilty and came to his notice, however powerful they might be, he never hesitated to order an enquiry to elicit truth. In the process he received bouquets and brickbats. Until he became Chief Minister Kotla was always the “Number Two” at the center as well as at the state level, which place, by virtue of his efficiency commenced during Kasu Brahmananda Reddy's regime. Irrespective of what portfolio that he held, Kotla always studied well entire details pertaining to the department before starting his work. According to personal staff who worked with him, Kotla always held in high esteem and respected honest and efficient government officers and encouraged them. Present Chief Secretary SV Prasad worked as Secretary to CM while Kotla was Chief Minister. When someone brought to his notice about Prasad's earlier posting as NTR Secretary during TDP regime, Kotla responded by saying that he knew him as an efficient officer while he was Collector Cuddapah District. Similar was his response about his Press Secretary Chandra Sekhara Reddy when someone mentioned that he was close to late Rajasekhara Reddy. For him as long as the person is good and efficient, it matters little with whomever he worked earlier. Kotla never hesitated to manage any type of crisis that he faced. For instance when an MLA (later to become Minister) was kidnapped by extremists the way he handled the situation to get him released was appreciated by many.

Kotla Vijaya Bhaskara Reddy basically was a great humanist. While he was CM, when the vehicle in his convoy with journalists met with an accident, Kotla got down from his vehicle to help personally the injured reporters. A former Municipal Vice-Chairman of Kurnool and known to Vijaya Bhaskara Reddy telephoned him to inform of his critical health condition. Kotla who was Chief Minister then asked him to immediately reach NIMS where he himself was present to receive him and admit him for treatment. These were few examples of his human approach.

It was Kotla who first introduced slab system in electricity for agriculture sector that helped farmers. He as CM issued orders recognizing Muslims and Kapus as backward class. 30% reservation for women in educational institutions and jobs was his decision. Indira Gandhi introduced 20 point economic program in several states only after it came to her notice that a similar one was already implemented by Kotla in AP. While Chairman Kurnool ZP, Kotla was instrumental in opening many new schools and a composite drinking water scheme which was supposed to be one of two such projects in the country. As CM it was he, who introduced several schemes and programmes including the Rs.1.90 a kilo rice scheme and supply of electricity to farmers at Rs.50 per HP. When an anti-arrack agitation was sweeping the State, he responded in his own style by announcing prohibition on sale and consumption of arrack from October 1, 1993 all over the State.

Emulating some of his benchmark best practices in Governance by the present day Politicians and Ministers is what probably the suitable tribute to Kotla Vijaya Bhaskara Reddy, who passed away on 27^th September ten years ago. He is remembered for ever and ever.

“సు” పరిపాలనాదక్షుడు: వనం జ్వాలా నరసింహారావు

27-9-2011 న కోట్ల విజయ భాస్కర రెడ్డి పదవ వర్ధంతి సందర్భంగా ప్రచురణకు....

“సు” పరిపాలనాదక్షుడు

ఆంధ్ర జ్యోతి దిన పత్రిక (25-09-2011)

కోట్ల విజయ భాస్కర రెడ్డి

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

పరిపాలనకు-సు పరిపాలనకు, ప్రభుత్వానికి-సమర్థమైన, కార్య సాధకమైన ప్రభుత్వానికి చాలా తేడా వుంది. ఈ రెండింటికి బాధ్యత వహించాల్సిన "కార్య నిర్వహణ వ్యవస్థ" అధిపతి (కేంద్రంలో ప్రధాన మంత్రి, రాష్ట్రాలలో ముఖ్య మంత్రి) తనదంటూ ఒక ప్రత్యేకతను సంతరించుకుని, పాలనా రధాన్ని ముందుకు తీసుకుని పోలేకపోతే, అది వారి అసమర్థతకు నిలువెత్తు నిదర్శనమవుతుంది. అసమర్థతలను అణువణువునా పుణికి పుచ్చుకుని పాలనను అందిస్తున్న వర్తమాన ప్రభుత్వాలను గమనిస్తున్న నేటి తరం యువత, ఒకింత ఓపికగా గతంలోకి తొంగి చూస్తే, దివంగత ముఖ్య మంత్రి కోట్ల విజయ భాస్కర రెడ్డి లాంటి నాయకుల సు పరిపాలన-సమర్థ నాయకత్వానికి సంబంధించిన వివరాలు అవగతం చేసుకోవచ్చు. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రానికి రెండు పర్యాయాలు సమర్థుడైన ముఖ్య మంత్రిగా సు పరిపాలనను అందించడంతో పాటు, కేంద్రంలో పలు కీలక మంత్రిత్వ శాఖలను నిర్వహించడం, అఖిల భారత కాంగ్రెస్ కమిటీలో వివిధ రకాల బాధ్యతాయుతమైన పదవులను చేపట్టడం విజయ భాస్కర రెడ్డి ప్రత్యేకత. పార్టీ పరంగా, ప్రభుత్వ పరంగా, రాష్ట్ర-కేంద్ర స్థాయిలో కాంగ్రెస్ అధిష్టానం ఆయనకు అప్పగించి నన్ని గురుతర బాధ్యతలు, బహుశా ఆంధ్ర ప్రదేశ్ కు చెందిన ఏ నాయకుడు విషయంలోను జరగలేదనడం అతిశయోక్తి కాదే మో! విజయ భాస్కర రెడ్డి నిజాయితీకి, నిరాడంబరతకు, నిబద్ధతకు, నిక్కచ్చితనానికి దక్కినవే ఆ పదవులన్నీ. ఏ పదవిలో వున్నా, తన వారు-పరాయివారు అనే తేడా లేకుండా, నిర్మొహమాటంగా స్పందించడం ఆయన ప్రత్యేకత. నైతిక విలువలపై ఏ నాడూ రాజీ పడని మనస్తత్వం ఆయనది. ఆరు దశాబ్దాల రాజకీయ జీవితంలో ఏ నాడూ విజయ భాస్కర రెడ్డి తాను నమ్మిన భావాలపై వెనుకంజ వేయ లేదు. నెహ్రూ హయాంలో ఆరంభమైన విజయ భాస్కర రెడ్డి రాజకీయ ప్రస్థానం, పదవిలో వున్నా-లేక పోయినా, ఇందిరా గాంధీ, రాజీవ్ గాంధీ, సోనియా గాంధీల నాయకత్వం రోజుల వరకూ కొనసాగింది.

పాత తరం నాయకులలో కోట్ల విజయ భాస్కర రెడ్డికి ప్రత్యేకత వుందనాలి. ఆద్యంతం-ఆజన్మాంతం, చెదరని క్రమశిక్షణతో, ముందు చూపుతో, సామర్థ్యంతో, ఆత్మ విశ్వాసంతో, ముక్కు సూటిగా పోయే మనస్తత్వంతో, పట్టుదలతో రాష్ట్ర-దేశ రాజకీయాలలో తనదంటూ చెరిగిపోని ముద్ర వేసిన పెద్దమనిషి విజయ భాస్కర రెడ్డి. సౌమ్యుడుగా, మితభాషిగా, అజాతశత్రువుగా, సంస్కార వంతుడుగా పేరు తెచ్చుకున్న వ్యక్తి ఆయన. ఆయనో అరుదైన "సహజ నాయకుడు" . జీవన యానంలో సహస్ర చంద్ర దర్శనం, రాజకీయ యానంలో షష్టి పూర్తి జరుపుకున్న ఆ మహామనీషిని వరించని పదవి లేకపోయినా, ఎన్నడూ పదవే ధ్యేయంగా రాజకీయాలు చేయలేదు. అందుకేనేమో, అశేష జనం అభిమానాన్ని చూరగొన్న "పదహారణాల పెద్దాయన" అయ్యారు. మిగిలిన రాజకీయ వాదులతో పోల్చితే విజయభాస్కర రెడ్డిది పెద్ద మనిషి తరహా వ్యవహార శైలి. 1992 లో జాతీయ స్థాయి ఇంగ్లీష్ మాగజైన్ "ఇల్లస్ట్రేటెడ్ వీక్లీ ఆఫ్ ఇండియా" నిర్వహించిన సర్వేలో, నాటి కేంద్ర మంత్రివర్గంలో అత్యంత సమర్థుడైన మంత్రిగా, సఛ్చీలుడుగా, అధికారిక కార్యకలాపాలలో జాప్యానికి ఏ మాత్రం తావివ్వని వాడుగా, విజయ భాస్కర రెడ్డిని పేర్కొంది.

అనేక ప్రజోపయోగమైన కీలక పదవులను తన అరవై ఏళ్ల సుదీర్ఘ రాజకీయ జీవితంలో పొందారు. ప్రతి పదవికి వన్నె తెచ్చారు. స్వపక్షం-విపక్షం అన్న తేడా లేకుండా, తప్పుచేశారని భావించినప్పుడు, వారెవరైనా-ఎంత దగ్గరి వారైనా, న్యాయ విచారణకు ఆదేశించి, ప్రశంశలను-అభిశంసలను అందుకున్నారు. అందుకేనేమో, సాక్షాత్తు రాజీవ్ గాంధీ లాంటి వారు, తన తల్లిపై-ఆమె ప్రభుత్వంపై ప్రతిపక్షాలు అవినీతి ఆరోపణలు చేసినప్పుడు, అఖిల భారత కాంగ్రెస్ ప్రధాన కార్యదర్శి హోదాలో దాన్ని తిప్పికొట్టడానికి, విజయభాస్కర రెడ్డి లాంటి వారి పేరును వాడుకున్నారు. ముఖ్యమంత్రి పదవి ఆయనను వరించేంత వరకు, అటు కేంద్రంలోను-ఇటు రాష్ట్రంలోను నిర్మాణాత్మక పాత్ర పోషించేవారు విజయభాస్కర రెడ్డి. ఆయన "నంబర్ టు" గా వుండడం, ఎప్పుడో బ్రహ్మానంద రెడ్డి కాలంలోనే ఆరంభమైంది. ఆయన ఏ శాఖను ఏ స్థాయిలో నిర్వహించినా, దానికి సంబంధించిన పూర్వా-పరాలను క్షుణ్ణంగా అధ్యయనం చేసేవారని ఆయన ఆంతరంగిక అధికారులంటుండేవారు. నిజాయితీ పరులైన అధికారులంటే ఆయనకు ఎనలేని గౌరవం. వారిని ఎన్నో రకాలుగా ప్రోత్సహించేవారని పేరుంది. ఇప్పటి ప్రభుత్వ ప్రధాన కార్యదర్శి ఎస్వీ ప్రసాద్, ఆయన ముఖ్యమంత్రిగా వున్నప్పుడు ఆయనకు కార్యదర్శిగా పనిచేశారు. అంతకు ముందు ఎన్ టీ రామారావు దగ్గర ఎస్వీ ప్రసాద్ పనిచేసినప్పటికీ, నిజాయితీ పరులైన అధికారులంటే ఆయనకున్న గౌరవమే తన దగ్గర పనిచేసేందుకు కూడా ఆయన్నే ఎంపిక చేసుకునేందుకు దారితీసింది. మొట్టమొదటి సారి తాను ముఖ్యమంత్రి ఐన రోజుల్లో, ఎస్వీ ప్రసాద్ కడప కలెక్టర్ గా పని చేసినప్పుడు, ఆయన సామర్థ్యాన్ని తెలుసుకున్నానని సన్నిహితులతో అన్నారాయన. అదే విధంగా సీఎం పౌర సంబంధాల అధికారిగా పనిచేసిన చంద్ర శేఖర రెడ్డిని ఎంపిక చేసే ముందర విజయ భాస్కర రెడ్డి సన్నిహితులు, ఆయన రాజశేఖర రెడ్డికి దగ్గర వాడని చెప్పారు. "రాజాకు దగ్గరైతే ఏమి? వ్యక్తి మంచివాడై వుండాలి కదా?" అని ఎదురు ప్రశ్న వేసి మరీ చంద్ర శేఖర రెడ్డిని నియమించారు సీఎం. అలానే ఎటువంటి క్లిష్టమైన సమస్య ఎదురైనా, దాన్ని ధైర్యంగా ఎదుర్కునేవారు కాని, ఇప్పటి నాయకులవలె బాధ్యతనుంచి తప్పించుకునే ధోరణి కాని-ఇతరులను నిందించడం కాని ఎన్నడూ చేయలేదని కూడా ఆయనతో పనిచేసిన అధికారులనేవారు. ఉదాహరణకు, తీవ్రవాదుల కిడ్నాప్‌కు గురైన నాటి ఎమ్మెల్యేను (ఆ తర్వాత ఆయన మంత్రి కూడా అయ్యారు) విడుదల చేయించేందుకు ముఖ్యమంత్రిగా ఆయన వ్యవహరించిన తీరు అప్పట్లో పలువురి ప్రశంసలనందుకుంది.

కోట్ల తీసుకున్న సారా నిషేధం నిర్ణయం వల్ల మహిళలకు ధైర్యం కలగడం-అనేక బీద కుటుంబాలు బాగుపడడం జరిగింది. చౌక దుకాణాలను మహిళలకు కేటాయించాలనే నిర్ణయం కూడా ఆయనదే. అనాదిగా కాంగ్రెస్ పార్టీపై మహిళలకున్న అభిమానం, విజయభాస్కర రెడ్డి నిర్ణయాల మూలంగా ఇనుమడించిందనాలి. కర్నూలు జిల్లా పరిషత్ అధ్యక్షుడుగా పనిచేసిన ఆయనకు పాలనా దక్షుడుగా పేరొచ్చింది. ఆ పేరే ఆయనను 1962లో రాష్ట్ర స్థాయికి ఎదిగేందుకు దోహదపడిందంటారు. ప్రదేశ్ కాంగ్రెస్ కమిటీ కార్యదర్శిగా, బ్రహ్మానంద రెడ్డి మంత్రివర్గంలో సభ్యుడుగా, రాష్ట్ర స్థాయికి చేరుకుని, దరిమిలా కేంద్ర స్థాయికి ఎదిగారు. ఆయన ప్రతిభను గుర్తించిన అధిష్టానం, ఎన్ని విధాల వీలై తే అన్ని విధాల, ఆయన సేవలను ఉపయోగించుకుంది. అహర్నిశలు ఆత్మవిశ్వాసంతో పనిచేసే విలక్షణమైన వ్యక్తిత్వమున్న విజయభాస్కర రెడ్డి ఏ పదవిలో వున్నా, అనవసర విషయాలకు, ఇప్పటి నాయకుల లాగా ప్రాధాన్యమివ్వకుండా, తన కర్తవ్య నిర్వహణలో ఎవరు కూడా వేలెత్తి చూపని రీతిలో హుందాగా ముందుకు సాగేవారు.

మానవత్వానికి, మంచితనానికి, సహనానికి, ఆత్మగౌరవానికి ప్రతీకగా ఆయన గురించి ఎన్నైనా చెప్పుకోవచ్చు. ఒక పర్యాయం ముఖ్యమంత్రిగా ఆయన కాన్వాయ్ వెంట ప్రయాణిస్తున్న పాత్రికేయుల వాహనం అదుపుతప్పి ప్రమాదానికి గురైంది. అది గమనించిన విజయభాస్కర రెడ్డి, తాను ముఖ్యమంత్రినన్న విషయం పక్కన పెట్టి, తన వాహనం దిగి, స్వయంగా గాయపడిన విలేఖరులకు సహాయ పడ్డారు. అదీ ఆయన మానవత్వం. వ్యవసాయానికి కావాల్సిన విద్యుత్ విషయంలో తొలిసారిగా శ్లాబ్ పద్దతిని ప్రవేశపెట్టిన రైతు పక్షపాతి ఆయన. కాపులను ముస్లింలను వెనుకబడిన వర్గాల వారిగా గుర్తించే ప్రభుత్వ ఉత్తర్వులు జారీ చేయించింది ఆయనే. బలహీన వర్గాల గృహనిర్మాణ పధకం రూపకర్తా ఆయనే. ఇరవై సూత్రాల ఆర్థిక కార్యక్రమం జాతీయ స్థాయిలో అమలు చేయాలని ఇందిరా గాంధి నిర్ణయం తీసుకోవడానికి కారణం, అంతకు ముందే, అలాంటి కార్యక్రమాన్ని విజయవంతంగా ఆంధ్ర ప్రదేశ్ లో విజయభాస్కర రెడ్డి ముఖ్యమంత్రిగా అమలుపరచడమే. ఆయనకు సాగునీటి శాఖన్నా, విద్యుత్ శాఖన్నా, విద్యా శాఖన్నా ఎక్కువ మక్కువ నేవారు. అప్పటి ప్రధాని పీవీ సమక్షంలో తనకు, తన పార్టీ వారినుంచే జరిగిన అవమానానికి నిరసనగా ముఖ్యమంత్రి పదవికి రాజీనామా చేసి ఆత్మగౌరవం ప్రదర్శించిన వ్యక్తి విజయభాస్కర రెడ్డి. ముఠా రాజకీయాలకు ఆలవాలమైన రాయలసీమ ప్రాంతానికి చెందిన ఆయన సహనానికి ప్రతీక అనాలి. రాజకీయ నాయకుల కుండే సహజసిద్ధమైన "లౌక్యం" ఆయనకు అలవాటులేదు. నిర్మొహమాటంగా తాను చెప్పదల్చుకుంది చెప్పేవారేకాని మనసులో ఒక మాట, బయటకు మరో మాట చెఫ్ఫే మనస్తత్వం కాదు. ఉదాహరణకు, పీవీ నరసింహా రావు ఓటమి తర్వాత, యునైటెడ్ ఫ్రంట్ అధికారంలోకి రావడానికి కాంగ్రెస్ మద్దతు విషయంలో ఆయన వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయం చెప్పుకోవాలి. తెలుగు దేశంతో కలిసి ఫ్రంట్ కు మద్దతివ్వడం మంచిది కాదని నిక్కచ్చిగా ఆయన చేసిన సూచన విలువ కాంగ్రెస్ పార్టీకి ఆ తర్వాత గానీ తెలిసి రాలేదు.

విజయ భాస్కర రెడ్డి మరణించిన మరుసటి రోజు, దాదాపు పతాక శీర్షికలతో, ఆయన జీవిత విశేషాలను గురించి వార్తా పత్రికలన్నీ రాశాయి. రెండు పర్యాయాలు కర్నూల్ జిల్లా పరిషత్ అధ్యక్షుడుగా, జిల్లా వ్యాప్తంగా అనేక నూతన పాఠశాలలను నెలకొల్పిన విషయం, గ్రామ-గ్రామానికి తాగునీరు సరఫరా గురించి ఆయన తీసుకున్న ప్రత్యేక శ్రద్ధ లాంటివి వాటిలో ముఖ్యంగా పేర్కొనాలి. కర్నూల్ మునిసిపాలిటీ మాజీ వైస్ చైర్మన్ గా పనిచేసిన విజయ భాస్కర రెడ్డి సన్నిహితుడొకరికి ఒక సారి తీవ్రమైన జబ్బు చేసి, నిమ్స్ లో చేరడానికి హైదరాబాద్ వస్తున్నట్లు ముఖ్య మంత్రిగా వున్నప్పుడు ఫోన్ చేశారు. ఆ మిత్రుడు నిమ్స్ చేరుకునే లోపునే, ముఖ్య మంత్రి హోదాలో వున్నప్పటికీ, అక్కడకు వెళ్లి, స్వయంగా అతడిని ఆసుపత్రిలో చికిత్స కొరకు చేర్పించిన విషయం కూడా ఒక ఆంగ్ల పత్రిక పేర్కొన్నది. అదీ ఆయన మానవత్వం!

విజయభాస్కర రెడ్డి మన మధ్య లేకపోయినా ఆయన గురించి పెద్దలు చెప్పిన మంచి వాక్యాలు మన మదిలో ఎల్లప్పుడూ మెదులుతూనే వుంటాయి. సీపీఎం నాయకుడు స్వర్గీయ బోడేపూడి వెంకటేశ్వర రావు, శాసన సభలో తెలుగు గంగపై జరిగిన అవినీతికి సంబంధించిన చర్చలో పాల్గొన్నారొక పర్యాయం. అప్పుడాయన ప్రభుత్వాన్ని తీవ్రంగా దుయ్యబడుతూనే, ఆయన మంత్రివర్గ సహచరులపై అవినీతి ఆరోపణలు గుప్పిస్తూనే, విజయభాస్కర రెడ్డిని గురించి మాత్రం ఎప్పటికీ గుర్తుంచుకోవాల్సిన వ్యాఖ్యలు చేశారు. "నీతి-నిజాయితీలకు" ఆయన నిదర్శనమని, తాను చేస్తున్న ఆరోపణలకు విజయభాస్కర రెడ్డికి సంబంధం లేదని అన్నారాయన. అందుకే విజయ భాస్కర రెడ్డి ఒక అరుదైన నాయకుడుగా అందరి మన్ననలను అందుకున్నారు.

తిలా పాపం తలా పిడికెడు: వనం జ్వాలా నరసింహారావు

తిలా పాపం తలా పిడికెడు !

సూర్య దినపత్రిక (23-09-2011)

చరిత్ర ఎరుగని మహాపాతకం ఈ రాష్ట్రానికి పట్టిందా?

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

"సకల జనుల సమ్మె" ప్రభావం వుందనే వారి వాదన-లేదనే మరి కొందరి వాదన, తీవ్రంగా వుందనే తెలంగాణ వాదుల ప్రకటనలు-అసలు ఏ మాత్రం లేనే లేదని బల్ల గుద్ది చెపుతున్న సమైక్య వాదుల మాటలు, అటూ-ఇటూ చెప్పలేని వారి నిర్వేదం-ములుకుల్లాంటి పలుకులు.... ఇలా ఎవరికి తోచిన విధంగా వారు అంటుంటే, ఎవరి వాదంతో ను ఏకీభవించలేని వారి పరిస్థితి గందర గోళంలో పడింది. అసలు, ఇలా ఎవరికి తోచినట్లుగా వారు మాట్లాడుతున్నారంటే, వీరి దృష్టిలో సమ్మె ప్రభావం అంటే ఏంటో, తెలిసే మాట్లాడుతున్నారా? లేక దీనికంటే మరింత ప్రభావం కనిపించాలనా? ప్రభావం లేదని అనడం ద్వారా సమ్మెలో పాల్గొంటున్న వారిని రెచ్చగొట్టడమా? నిజంగానే సమ్మె ప్రభావం లేదని అనుకోవాలా? పోనీ, సమ్మె మూలాన, ప్రస్తుతం ప్రజలు పడుతున్న ఇక్కట్లు సరిపోవడం లేదని అర్థం చేసుకోవాలా? తెలంగాణ కాంగ్రెస్ వాదులు-తెలుగుదేశం తెలంగాణ నాయకులు, ఒకపక్క తెలంగాణ రాష్ట్రం కావాలంటూనే, తమ-తమ అధినాయకత్వం గురించి మాట్లాడాల్సి వచ్చినప్పుడు, ఆచి-తూచి, కర్ర విరగకుండా-పాము చావకుండా, ప్రత్యేక రాష్ట్రం ఏర్పాటును అడ్డుకోవడానికి-వీలైనంత జాప్యానికి గురిచేయడానికి, తమ వంతు సహకారాన్ని మాటల తూటాల ద్వారా అందిస్తున్నారనాలి. ఒక రాజకీయ పరిష్కారం లభించాల్సిన అంశాన్ని తమ సొంత రాజకీయాల కోసం, సొంత ఎజెండాల కోసం, "రాజకీయం" చేయడం ఎంతవరకు సబబు? పట్టు విడుపులు వుండవా? రాష్ట్రం ఇలా రావణ కాష్టంలా మండాల్సిందే నా? ప్రభుత్వం (కేంద్రం కాని-రాష్ట్రం కాని) లో ఎందుకింత నిర్లిప్తత? సుపరిపాలన సంగతి దేవుడెరుగు! అసలు పాలనంటూ వుందా?

హైదరాబాద్ లో సుమారు దశాబ్దం క్రితం (చంద్రబాబు నాయుడు ముఖ్య మంత్రిగా వున్న రోజుల్లో) దేశంలోనే ప్రప్రధమ "సుపరిపాలన కేంద్రం" స్థాపించి, నాటి బ్రిటీష్ ప్రధాన మంత్రి టోనీ బ్లెయిర్ చేతుల మీదుగా ఆరంభించిన సందర్భంలో, చలోక్తిగా ఒకరన్న మాటలు ఈ సందర్భంగా పేర్కొనాలి. సుపరిపాలన కేంద్రం స్థాపించడానికి కారణం అంతవరకు సాగుతున్న పాలన మంచిగా లేదని అర్థం చేసుకోవాలా? అని సభా ముఖంగా సదరు వ్యక్తి ప్రశ్న వేశారు. ఎవరిచ్చారో కాని, ఇచ్చిన సమాధానం కూడా ఆసక్తిగానే వుంది. ప్రజలకు అంతవరకు మంచి పాలన అందినప్పటికీ, అంతకంటే మెరుగైన పాలన కావాలని, పాలన చేసేవారిలో గణనీయమైన మానసిక పరివర్తన-ప్రభుత్వ ఆలోచనా ధోరణిలో మార్పు రావాలని, వాటికి కావాల్సిన మార్గదర్శకాలను రూపొందించి-అమలు చేయించడానికే ఆ కేంద్రాన్ని ఏర్పాటు చేయడం జరిగిందనీ ఆ సమాధానం సారాంశం. అంటే ఏంటంటే...పారదర్శకంగా, బాధ్యతాయుతంగా, పౌరులతో స్నేహంగా-మర్యాద పూర్వంగా వ్యవహరించినప్పుడే, ఆ ప్రభుత్వాన్ని "సుపరిపాలన అందిస్తున్న ప్రభుత్వం" గా గుర్తించాలని టొనీ బ్లెయిర్ తో సహా పలువురు వక్తలన్నారు ఆ సందర్భంగా. బహుశా, ప్రస్తుతం కేంద్ర-రాష్ట్ర ప్రభుత్వాల తీరు తెన్నులు నిశితంగా గమనిస్తుంటే, ఈ లక్షణాలేవి వారి పాలనలో లేవనే భావించాల్సి వస్తుంది. సకల జనుల సమ్మె జరుగుతుంటే, ఎంత శాతం మంది అందులో పాల్గొన్నారనీ-ఏ ప్రాంతం వారు ఇబ్బందులకు గురవుతున్నారనీ-దాని ప్రభావం అసలే మాత్రం లేదనీ-సమ్మెవల్ల ప్రత్యేక రాష్ట్రం ఏర్పడుతోందా అనీ-కేంద్ర నిర్ణయంపై సమ్మె ప్రభావం ఏ మాత్రం పడదనీ.....బాధ్యతాయుతమైన పదవులు నిర్వహిస్తున్న వారు అనడం భావ్యం కాదు. రాష్ట్రం ఇవ్వడం-ఇవ్వక పోవడం సంగతి అలా వుంచితే, నిర్ణయాత్మకమైన కార్యాచరణ దిశగా అటు కేంద్ర ప్రభుత్వం, ఇటు రాష్ట్రం ప్రభుత్వం అడుగులు వేయకపోవడమంటే, పాలననేది పూర్తిగా స్తంభించి పోయిందని ప్రయోగాత్మకంగా ప్రదర్శించడమే!

సమ్మె సంగతిలా వుంటే, ఒక్కో రాజకీయ నాయకుడు (కురాలు), ఒక్కో విధంగా రెచ్చగొట్టే మాటలు మాట్లాడడం వింతగా-విడ్డూరంగా వుంది.

(తన) కాంగ్రెస్‌ పార్టీ తెలంగాణ రాష్ట్రం ఏర్పాటుకు సుముఖంగా వున్న సంగతి, పార్టీ కార్యవర్గ సభ్యుడుగా తనకు ఎప్పటినుంచో తెలుసని, రాజ్య సభ సభ్యుడు కేశవరావు మరోమారన్నారు. తన నమ్మకానికి ఆధారంగా రాష్ట్రపతి ప్రసంగంలో ఆ అంశం పెట్టిన సంగతి, దానికి అనుగుణంగానే డిసెంబర్ 9న చిదంబరం చేసిన ప్రకటన గురించి, అదేదో కొత్త విషయంలా బయట పెట్టారు. పాపం, పనిలో పనిగా, రోశయ్యను తప్పుబట్టారు. సీమాంధ్రులు రోశయ్యతో నాటకం ఆడించారని మరో కొత్త (పాత) విషయం కూడా చెప్పారు. కేశవరావు తన సరికొత్త వ్యూహంలో భాగంగా తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితి అధ్యక్షుడు చంద్రశేఖర రావుని ఆయన నివాసంలో కలిసి మీడియాతో ఈ "బ్రేకింగ్ న్యూస్" ను చెప్పారు. అఖిల భారత కాంగ్రెస్ కమిటీ అధికార ప్రతినిధి, ఖమ్మం (తెలంగాణ జిల్లా) లోక్ సభ మాజీ సభ్యురాలు, సకల జనుల సమ్మె అనేది అసలు జరగడం లేదనే అర్థం స్పురించే రీతిలో మాట్లాడడం కూడా, ఈ సందర్భంలో అంత సమయోచితం కాదని కూడా పలువురంటున్నారు. ఆమె కనీసం ఆ మాటనే ముందర, ముఖ్యమంత్రితో ఒక్క సారి మాట్లాడి వుంటే, సమ్మె విజయవంతంగా సాగుతుందో లేదో తెలిసేదని కూడా ఆమె పార్టీకి చెందిన వారే రేణుకకు గుర్తు చేశారు. రేణుకా చౌదరి ఎక్కడి నుంచో తెలంగాణకు వచ్చారని నర్మగర్భంగా కేశవరావు అనడం గమనించాల్సిన విషయం. ఇక మరో కాంగ్రెస్ నాయకుడు, సీమాంధ్రుడైనా తెలంగాణకు ప్రతికూలం కాదని ముద్ర వేయించుకున్న ప్రదేశ్ కాంగ్రెస్ కమిటీ అధ్యక్షుడు బొత్స సత్యనారాయణ, ప్రజలకు కలుగుతున్న ఇబ్బందులను దృష్టిలో పెట్టుకుని సమ్మెను విరమించాలని పెద్ద మనసుతో విజ్ఞప్తి చేసారు. ఆయన చేసే విజ్ఞప్తిని తన అధిష్టానానికి చేసి, తెలంగాణ ఇచ్చుడో-లేదో త్వరగా తేల్చమని అంటే ఆయన పెద్ద మనసుకు అర్థం వుండేది. సందులో సడేమియా అన్నట్టు, "రాహుల్ గాంధీ ప్రత్యేక దూత" గా దీపక్ బబారియా అనే ఒక పెద్ద మనిషి హైదరాబాద్ కొచ్చి, రాష్ట్రంలోని రాజకీయ పరిస్థితులన్నింటిని అవగాహన చేసుకున్నానని అంటున్నారు. ఈనెంతవరకు అర్థం చేసుకుంటారో, ఆయన చేసుకున్న దానిని రాహుల్ గాంధీకి ఎంతవరకు అప్ప చెపుతారో, ఆయనెంతవరకు సమస్యను ఆకళింపు చేసుకుంటారో, ఆ భగవంతుడి కే (బహుశా సోనియా గాంధీకి!) తెలియాలి. ఒక కీలక సమస్యను, ఇంత తేలికగా, ఒక్కొక్కరు తమకు తోచిన విధంగా తీసుకోవడం ఆశ్చర్యం కలిగిస్తోంది. ఈ ధోరణిలో మార్పు రావాలి.

ఈ నేపధ్యంలో సకల జనుల సమ్మెటను దీటుగా ఎదుర్కొనేందుకు ప్రభుత్వం ప్రత్యామ్నాయ మార్గాల అన్వేషణలో పడింది. సకల జనులు-ముఖ్యంగా తెలంగాణ ప్రజలు ఇబ్బందులు పడుతున్నారని, అందుకే, సమ్మెను విరమించమని విజ్ఞప్తి చేశారు ముఖ్య మంత్రి కిరణ్ కుమార్ రెడ్డి. సమ్మె ప్రభావం లేదన్న ముఖ్య మంత్రి మాటల్లోనే, దాని ప్రభావం కనిపించింది. జంట నగరాలలో రెండు గంటల కరెంటు కోత, గ్రామ స్థాయికి చేరుకునే సరికి ఆ కోత ఎనిమిది గంటల దాకా వుండడం, సమ్మె ప్రభావం కాకపోతే మరింకేంటి? మహానది, వెస్ట్రన్ కోల్‌ ఫీల్డ్ నుంచి ఐదారు లక్షల టన్నుల బొగ్గు తెప్పించుకోవాల్సిన పరిస్థితులు తలెత్తడమంటే, అది సమ్మె ప్రభావం కాదా? ఉపాధ్యాయుల విధుల బహిష్కరణ, ప్రైవేటు స్కూళ్ల స్వచ్చంద బంద్ సమ్మె ప్రభావం అనాల్నా వద్దా? పాఠశాలలకు దసరా సెలవులను బాగా ముందుకు జరుపుతున్నా మనడం-మళ్లీ వెనుకంజ వేయడం, ప్రభుత్వం పరోక్షంగా సమ్మె ప్రభావాన్ని గుర్తించడమే కదా? ఆర్టీసీ కాంట్రాక్ట్ కార్మికులపై కొరడా ఝళిపించడం (సంబంధిత మంత్రి దృష్టికి వచ్చిన తర్వాత ఆ వుత్తర్వులను వెనక్కు తీసుకోవడం), అప్రెంటిస్ టీచర్లను క్రమశిక్షణకు గురిచేయడం సమ్మె ప్రభావం కాదా? పోనీ సమ్మె తీవ్రతను తగ్గించే ప్రయత్నం కాదా? రాష్ట్రంలో ఎదుర్కొంటున్న ఇబ్బందుల పరిష్కారానికి ముఖ్యమంత్రి కిరణ్ కుమార్ రెడ్డి ప్రధాని జోక్యం పరోక్షంగా కోరడం వాస్తవమే కదా? అలా జరిగిందనడానికి నిదర్శనం, పొరుగు రాష్ట్రాల నుంచి బొగ్గు, విద్యుత్తు, గ్యాస్ సరఫరా ఉదారంగా చేయాలని ప్రధానిని కిరణ్ కోరడమే! బహుశా సమ్మె ప్రభావాన్ని ప్రధాని కూడా గుర్తించినందువల్లే, రాష్ట్రం ఎదుర్కొంటున్న ఇబ్బందుల దృష్ట్యా వారి అవసరాలకు ప్రాధాన్యం ఇవ్వండని సంబంధిత శాఖలను ఆదేశించారే మో! ఇంత జరుగుతున్నా ఎందుకీ నిర్లిప్తత?

ఈ నేపధ్యంలో, 2009 డిసెంబర్ 9 ప్రకటనను అమలు చేయించుకోవడానికి తెరాస అధినేత కేసీఆర్, మరో పర్యాయం ఆమరణ నిరాహారదీక్షకు దిగవచ్చనే వార్తలు వచ్చాయి. కుటుంబసభ్యులు, టిఆర్ఎస్ నాయకులు, కేశవరావు లాంటి కాంగ్రెస్ పార్టీ అభిమానులు ఆయనను వారించారంటున్నారు. ఆరోగ్యం సహకరించే పరిస్థితి లేకపోవటం, సకల జనుల సమ్మె కొనసాగుతున్న సందర్భంలో ఆయన నాయకత్వం అనుక్షణం కావాల్సిన అవసరం లాంటి కారణాలు, కేసీఆర్ ను ఆలోచనలో పడేసాయనవచ్చు. ఐనా ఆయన నిర్ణయమంటూ తీసుకుంటే, భగవంతుడు కూడా మార్చలేడని విశ్లేషకుల అభిప్రాయం. సకల జనుల సమ్మె ఉదృతంగా సాగుతున్నా కేంద్రం స్పందించక పోవడం, బహుశా కేసీఆర్ ను మనస్థాపానికి గురిచేసి వుండవచ్చు.

ఇదిలా వుంటే, కాంగ్రెస్ పార్టీ రాష్ట్ర నాయకులలో మళ్లీ అలజడి-ఒకింత కలకలం మరో మారు మొదలైంది. తెలంగాణ ప్రాంతానికి చెందిన మంత్రి కోమటి రెడ్డి వెంకట్‌ రెడ్డి ముఖ్య మంత్రి కిరణ్ కుమార్ రెడ్డిపై విరుచుకు పడ్డారు. సకల జనుల సమ్మెపై ముఖ్య మంత్రి కేంద్రానికి తప్పుడు నివేదికలను పంపుతున్నారని ఆరోపణ చేశారు. మరో అడుగు ముందుకు వేసి, విద్యార్థులను-ఉద్యోగులను ముఖ్యమంత్రి రెచ్చగొడుతున్నారని విమర్శించారు. అంతటితో ఆగకుండా, రెచ్చగొట్టే ధోరణితో వ్యవహరించ వద్దంటూ హెచ్చరిస్తున్నానని కూడా కోమటి రెడ్డి అన్నట్లు వార్తలొచ్చాయి. గవర్నర్‌కు తన రాజీనామా లేఖను అందజేసి-ఆమోదింపజేసుకుని-గాంధీ జయంతి నుంచి ఆమరణ నిరాహారదీక్షకు దిగుతానని స్పష్టం చేశారు. మరో వైపు ఆయన సోదరుడు, లోక్ సభ సభ్యుడు రాజ గోపాలరెడ్డి రాజీనామా చేయాలని తెలంగాణ వాదులు డిమాండు చేస్తున్నట్లు వార్తలొచ్చాయి. నల్గొండకు చెందిన మరో మంత్రి జానారెడ్డి సోనియాకు ఉత్తరం రాశానని ప్రకటించారు. ఇంకా రాతలేనా? చేతలేమన్నా వున్నాయా? అని అసలు-సిసలైన తెలంగాణ వాదులు వీరిలాంటి వారిని ప్రశ్నిస్తున్నారు.

ఎవరేమంటున్నారో....అనే విషయం... అనే వారికి అర్థం కాకపోయినా...వినే ప్రజలకు బాగా అవగాహనవుతోంది. ఈ నాటి ఈ పరిస్థితులకు ఎవరి బాధ్యత ఎంతో నాయకులకన్నా ప్రజలకే ఎక్కువ తెలుసు. ఎన్ని మాటలన్నా ఎన్నికల వరకు తప్పించుకోగలుగుతారే కాని, అప్పుడు ఎదుర్కోనున్న పరాభవాన్నుంచి తప్పించుకోలేరు కదా! ఈ "తిలా పాపాన్ని తలా పిడికెడు" పంచుకోక తప్పదు. తస్మాత్ జాగ్రత్త!

Library Movement and Development: Vanam Jwala Narasimha Rao

History of Library Movement

Vanam Jwala Narasimha Rao

Published in Deccan Chronicle on

8^th December 1985

(Revived in September 2011)

The basic function of all libraries is to collect and preserve recorded knowledge. With the passage of time, they have taken upon themselves many other functions so as to be able to serve every culturally significant social need. The material they stock now, often includes, films, slides, phonograph records, tapes and microforms as well as host of similar items in addition to the conventional printed documents. Thus by housing large collections and storing information, libraries act as social agencies of communication of knowledge and as necessary sources of instructive and creative reading, viewing and listening. This is still a reality despite Internet, Facebook and Google+.

Realising the importance of library as a ‘bridge’ between the ‘past and present’ and the ‘present and future’ almost all countries have established national libraries to preserve the knowledge - traditional, cultural and historical - and help the future generations. Every book and magazine that is being printed in their countries can be acquired by law, free of cost, by these national libraries.

The French national library “Bibliothèque Nationale”, situated in Paris is one of the oldest in the world. The National Library of France traces its origin to the royal library founded at the Louvre by Charles V in 1368. It expanded under Louis XIV and opened to the public in 1692. The library's collections swelled to over 300,000 volumes during the radical phase of the French Revolution when the private libraries of aristocrats and clergy were seized. After four centuries of control by the Crown, it became the property of the French people. Following a series of regime changes in France, it became the Imperial National Library and in 1868 was moved to newly constructed buildings. In 1875 the library was further expanded and by 1896, the library had become the largest repository of books in the world, although it has since been surpassed by other libraries for that title.

The British Museum in London which originated in 1753 largely based on the collections of the physician and scientist Sir Hans Sloane is one of the world’s great national libraries and a non-lending reference library. The building in which the library is housed was designed by Sir Anthony Panizzi. The British Museum is a museum of human history and culture from its beginnings to the present. Its collections, which number more than seven million objects, are amongst the largest and most comprehensive in the world and originate from all continents. The Museum was first opened to the public on 15 January 1759 in Montagu House in Bloomsbury, on the site of the current museum building. Its expansion over the following two and a half centuries resulted in the creation of several branch institutions, the first being the British Museum (Natural History) in South Kensington in 1887. Until 1997, when the British Library moved to a new site, the British Museum was unique in that it housed both a national museum of antiquities and a national library in the same building.

Similarly, “The Library of Congress” in Washington supposed to be the biggest of the national libraries, is the oldest federal cultural institution in the United States. Located in three buildings in Washington, it is the largest library in the world by shelf space and number of books. The Library of Congress was built in 1800, and was housed in the United States Capitol for most of the 19th century. After much of the original collection had been destroyed during the War of 1812, Thomas Jefferson sold 6,487 books, his entire personal collection, to the library in 1815. During the rapid expansion of the 20th century the Library of Congress assumed a preeminent public role, becoming a "library of last resort" and expanding its mission for the benefit of scholars and the American people. Although it is open to the public, only Members of Congress, Supreme Court justices and other high-ranking government officials may check out books.

The V. I. Lenin State Library of the USSR from 1925 until it was renamed in 1992 as the Russian State Library is the National Library of Russia, located in Moscow. It is the largest in the country and the third largest in the world for its collection of books (17.5 million). The library has over 275 km of shelves with more than 43 million items, including over 17 million books and serial volumes, 13 million journals, 350 thousand music scores and sound records, 150,000 maps and others. There are items in 247 languages of the world. The library is designated by law as a place to hold a "mandatory" copy of every publication issued in Russia. In addition to these libraries, the Chinese national library in Peking, Japan’s national library in Tokyo and the Jewish library in Jerusalem are also worth mentioning.

In India, the Indian National Library in Calcutta established in 1903 and which was called once as “Imperial Library” has enormous printed and other reading material. The history of the National Library began with the formation of Calcutta Public Library in 1836. The Imperial Library was formed in 1891 by combining a number of Secretariat libraries in Calcutta. In 1903, Lord Curzon, the Governor General of India, conceived the idea of opening a library for use of the public. He noticed that Imperial Library and Calcutta Public Library were under-utilized for want of adequate facilities or restrictions. He decided to amalgamate the rich collection of both of these libraries.

After the independence the Government of India changed the name of the Imperial Library as the National Library, and the collection was shifted from The Esplanade to the present Belvedere Estate. On February 1, 1953 the National Library was opened to the public. In 2010, the Ministry of Culture, the owner of the library, decided to get the library building restored by the Archaeological Survey of India (ASI). While taking stock of the library building, a previously unknown room of around about 1000 square feet was discovered. The ground-floor room has no opening of any kind. ASI tried to bore a hole through the wall instead of breaking it. There are speculations about the room being a punishment room used by Warren Hastings and other British officials, or a place to store treasure. The National Library has over 2,270,000 books, 86,000 maps and 3,200 manuscripts in about 45 kilometers of shelf space. Reading rooms can accommodate over 550 people.

According to unconfirmed but available statistics, there are around 70-80 thousand libraries of different types in our country. These include the ten libraries of national importance, affiliated to various agencies approved by the Indian Parliament. In addition to them, about five thousand special libraries affiliated to various State and Central government departments are also there. Under the delivery of Books and Newspapers (Public Libraries) Act, 1954, the copyright libraries are entitled to receive a copy of every new book and magazine published in our country. National Library, Calcutta; Central Library, Bombay; and Connemara Library, Madras are entitled to receive under the Act.

Besides these, Government also gives financial aid to a number of manuscript libraries and libraries of oriental learning. Around five hundred libraries, supported by government and non-government agencies also maintain manuscript collection useful for study and research. Some of the important manuscript libraries are: “Saraswathi Mahal Library” (Tanjore), “Khuda Baksh Oriental Public Library” (Patna), “Raza Library of Rampur” (U.P) and the “Sanskrit University Library” in Varanasi. The libraries attached to the Indian Council of World Affairs at New Delhi, the Indian Statistical Institute at Calcutta, and few more at Patna and Madras are some of the important research centres. The Central Secretariat library in New Delhi and the Delhi Public Library are also big libraries.

According to the Constitution, libraries come under the State list. The Union Government also maintains its own libraries besides providing financial assistance to others. The need for enacting comprehensive library legislation to provide for the establishment, organisation, maintenance and improvement of libraries throughout the country has been a major theme of every professional and intellectual deliberation.

A library in a culturally organised society is as ubiquitous as a school, a theatre or a public garden. It further came to be also accepted as indispensable as any other community service. This idea underlies the provision of library service as the responsibility of local governments, at public expense. This is how public library establishment and development originated in the western world more than a century back.

The kind of public library system under the patronage of local governments first come in to vogue in England owing to Sir Anthony Panizzi - a political refugee from Italy - who was the principal librarian of the famous British Museum between 1856 and 1866. He was instrumental in passing of an Act by the British Parliament in 1850, enabling the local governments levying a tax for this purpose. Panizzi’s primary concern was provision of public library facilities for poor students, so that they could indulge in their ‘learned curiosity’.

Library legislation in India was first thought of in the year 1930, when a model Library Act of late Dr. S.R. Ranganathan was adopted by the library service section of the first All-Asia Educational Conference at Banaras. The Madras Public Library Act of 1948 was the first legislation of its kind in India. The pattern of organization and development of Library System has not been uniform all over India. Funding Libraries still remains a chronic problem. The library legislation primarily speaks for establishing public libraries. The Indian Library Association has many times requested the Government to study the existing pattern of public library system, to develop libraries by enacting public library legislation in States, Union Territories and to evolve a library and information service policy at the national level. It had also requested the State Governments to establish separate departments of libraries to develop a properly planned public library system.

At present, the states that have enacted library legislation are Tamil Nadu (1948), Andhra Pradesh (1960), Karnataka (1965), Maharashtra (1967), West Bengal (1979), Manipur (1988), Kerala (1989), Assam (1989), Haryana (1989), Mizoram (1993), Goa (1993), Gujarat (2000), Orissa (2000), Rajasthan (2005), Uttar Pradesh (2005), Uttarakhand (2005) and Pondicherry (2007-2008). Rest of the states and union territories are yet to initiate.

Andhra Pradesh is one of the few States to have library legislation through the Hyderabad Public Libraries Act of 1956 which later became as the A.P. Public Libraries Act of 1960, by establishing public libraries under Zilla Grandhalaya Samstha constituted for all districts including the twin cities. Andhra Pradesh has a distinctive position in the library movement as a "Peoples' movement". It carved out for itself a most significant and prominent place in the annals of library movement of India. It is the first state where library enthusiasts organized themselves into a library association. The Andhra Pradesh Library Association (formerly Andhra Desha Library Association) was established on April 10, 1914 and is the oldest state library association in India. As a result of Andhra Pradesh Public Libraries Act 1960, a network of public libraries started functioning in the State. The public library system chain includes State Central Library (SCL), Regional Libraries (RLs), District Central Libraries (DCLs), Branch Libraries (BLs), Village Libraries (VLs), Book Deposit Centers (BDCs) and Mobile Libraries (MLs).

The importance of developing libraries as a ‘weapon’ to be used for raising public opinion against the British Government and as well as against Nizam rule was realised as early as 1900, despite the then government looked with suspicion of their existence. In fact, this region had libraries even during the days of Buddha. The first public library in this region was established in 1869 in ‘Pulivendala’ under the name ‘Saraswathi Vilas Mandiram’. Later in Ongole and Vizianagaram libraries were started in the year 1898. A library was established in Rajahmundry, which has become familiar as ‘Goutami Library’. The government took over this in 1978.

In the princely State of Nizam, the year 1901 saw the establishment of the ‘Sri Krishna Devaraya Andhra Bhasha Nilayam’. This library besides serving as a reading centre remained for a long period as a meeting place for many state political leaders organising the national movement. In Andhra Pradesh, the library movement was always a part of the national political movement. This library since its establishment had been preserving such useful reading material, some of which, perhaps, may not be available elsewhere. Other prominent libraries started during those days and popular even now are: ‘Saraswathi Niketanam’ in Vetapalem, ‘Vardhamana Samajam’ in Nellore, ‘Vignana Niketanam’ in Khammam etc.

The State central library in Hyderabad was established in 1891 during the Nizam’s rule as the Asifia Library. This library has many manuscripts, old books, and a number of other useful reading materials of historical importance. The State Central Library started in Vizag in 1954 has been converted as a regional library subsequently and was later shifted to Guntur.

State central library in Hyderabad

Library legislation will of course ensure the development of a network of public libraries at all levels. A public library system alone is not enough. A standard legislation should be implemented at the national level to provide even development and funding for all states. The aim should be to organise a national and state system of library services bringing every kind of library within its scope.

At a time when every thing is digitalized and all the information is available on the net, if proper care is not taken to promote effective library system to preserve printed material in print form, the habit of book reading is certain to vanish.

(Jwala Narasimha Rao worked as a Professional Librarian for 18 years)

Once upon a time...Fairy Tales of Grimm Brothers: Vanam Jwala Narasimha Rao

Once upon a time...Fairy Tales of Grimm Brothers

Vanam Jwala Narasimha Rao

Published in Indian Express on 14^th October, 1983

Folk and Fairy tales contain myths and folk lore and were the learning of non-literate societies as transmitted by word of mouth and by example and imitation. They are an intellectual subject in their own way. The recognition of folk tradition was felt as early as the eighteenth century. A manuscript by Wilhelm Grimm penned in 1816 was published three decades ago on September 30, 1983. Thus yet another fairy tale came out from hiding.

The fairy tales of the Grimm brothers, Jacob and Wilhelm, became so famous throughout the world that no child or adult could restrain himself from reading them. Their work on the folklore literature of different countries gave a new direction to children’s literature.

Jacob Ludwig Carl Grimm and his younger brother Wilhelm Carl Grimm had to live with family responsibilities because their parents died when they were still very young. While studying law they came under the influence of Clemens Brentano and developed a liking for folk poetry. They pursued their interest and colleted numerous folk songs. They felt that real poetry which could express the eternal joys and sorrows and hopes and fears of mankind could be found in folk songs.

The Grimm Brothers (Courtesy Google Search)

The Grimms then published their collected tales-Children's and Household Tales-as “Kinder-und-Hausmarchen” (in German) which means that these stories are both for children and adults. The 200 stores are mostly taken from verbal stories – very few from printed material. It is a collection of German origin fairy tales first published in 1812. The collection is commonly known today as Grimms' Fairy Tales.

While on December 20, 1812, they published the first volume of the first edition, containing 86 stories, the second volume of 70 stories followed in 1814. For the second edition, two volumes were issued in 1819 and a third in 1822, totaling 170 tales. The third edition appeared in 1837, fourth edition in 1840, fifth edition in 1843, sixth edition in 1850 and seventh edition in 1857. Stories were added, and also subtracted, from one edition to the next, until the seventh held 211 tales. All editions were extensively illustrated, first by Philipp Grot Johann and after his death in 1892 by Robert Leinweber. The Brothers investigated in the valley of the Weser to collect oral folk tales that they believed had their origins in authentic German tradition.

These stories tell us the beliefs of people through the generations and are almost a genuine production of the words of the person who actually told them. While writing them, the Grimms did not change their basic character of folk lore. The collection which has been translated into several languages is still a model for folk takes. It is believed to be the earliest collection of folk tales with a scientific approach.

Theodor Ben fey, a German scholar in his introduction to the Indian story collections–“Panchatantra” claimed that India was the home of master tales, subsequently found in the Grimms collection. These according to him diffused from India to Europe in the ancient times.

Whatever be their origin and from whatever they might have been diffused, one thing is certain, that, all the tales whether ‘King Grisly-Beard’ or the ‘Wood-cutters Daughter’ or ‘The Fisherman and His wife’ are very interesting. After all “Folk lore is as old and as young as Human being”.

"Long before books were made, people told stories. They told them to one another and to the children as they sat before the fire. Many of these stories were about interesting people, but most of them were about the ways of fairies and giants. In those days, if people did not know why strange things happened, they said it was because of fairies. Even then, they could imagine such wonderful things that fairies might do. Of course, the people who told the stories in that long ago time, and the people who listened to the stories, really believed in fairies.

At the same time, these are about people, too. The people in the stories are often so real that you imagine you might be in their place, or that we might know them in real life. Most of the fairy stories also have some lesson that we might learn and thus be a wiser person" according to Dolch and Jackson.

A fairy tale is a story, usually told to children, concerning the adventures of mythical characters such as: fairies, goblins, elves, trolls, giants and others. Also, it often involves princes and princesses. American fairy tales normally have a happy ending, but German and other European tales most often have a bad ending.

The story usually begins with "Once upon a time...” takes place in fantasy or imaginary lands (the enchanted forest), has a "good" character (Snow White), has a "evil" or "bad" character (Evil queen), the number 3 or 7 appears usually (3 bears), sometimes it has royalty (Prince Charming), story ends on happy note (they lived happily ever after) and so on.

The influence of these books was widespread. W. H. Auden praised the collection, during World War II, as one of the founding works of Western culture. The tales themselves have been put to many uses. The Nazis praised them as folkish tales showing children with sound racial instincts seeking racially pure marriage partners, and so strongly that the Allied forces warned against them. For instance, Cinderella with the heroine as racially pure, the stepmother as an alien, and the prince with an unspoiled instinct being able to distinguish.

Wilhelm Carl Grimm, the younger of the Brothers Grimm, was born in Hanau, Hesse-Kassel. In 1803 he started studying law at the University of Marburg, one year after his brother Jacob started there. The whole of the lives of the two brothers was passed together. In their school days, they had one bed and one table in common. As students, they had two beds and two tables in the same room. They always lived under one roof, and had their books and property in common. Wilhelm took great delight in music, for which his brother had but a moderate liking, and had a remarkable gift of story-telling. He died when he was 73 years old on 16 December 1859.

Jacob Ludwig Carl Grimm was best known as the discoverer of Grimm's Law and more popularly as one of the Brothers Grimm. He was also known as the editor of Grimm's Fairy Tales. He was born in Hanau, in Hesse-Kassel (or Hesse-Cassel). Grimm's Law, also known as “Rask's-Grimm's Rule” is the first law in linguistics concerning a non-trivial sound change. It was a turning point in the development of linguistics, allowing the introduction of a rigorous methodology to historic linguistic research. It concerns the correspondence of consonants in the older Indo-European, and Low Saxon and High German languages, and was first fully stated by Grimm in the second edition of the first part of his grammar. He died at the age of 78 on 20 September 1863.