పర్ణశాలలో సీతలేకపోడం చూసి దుఃఖపడ్డ శ్రీరాముడు .... శ్రీమదాంధ్ర వాల్మీకి రామాయణం...అరణ్యకాండ-69 : వనం జ్వాలా నరసింహారావు

పర్ణశాలలో సీతలేకపోడం చూసి దుఃఖపడ్డ శ్రీరాముడు

శ్రీమదాంధ్ర వాల్మీకి రామాయణం...అరణ్యకాండ-69

వనం జ్వాలా నరసింహారావు

ఆంధ్రభూమి ఆదివారం సంచిక (14-07-2019)

         రాముడు తాను చెప్పదలచుకున్న మాటలను లక్ష్మణుడికి చెప్పి, త్వర-త్వరగా ఆశ్రమం వైపు అడుగులు వేస్తుంటే, ఎడమకన్ను కిందిభాగంలో అదిరింది. కాళ్లు కూలబడ్డాయి. దేహం వణకడం మొదలైంది. ఆయన తనకు కలుగుతున్న అపశకునాలకు వ్యాకులపడుతూ, “సీతాదేవి ఇంకా క్షేమంగా వున్నదా? నేనామెను చూడగలనా?” అనుకుంటాడు. ఇలా అనుకుంటూనే తన ఆశ్రమంలో ప్రవేశిస్తాడు. అక్కడ సీత లేకపోవడం చూసి దుఃఖంతో భ్రమ చెందిన వాడై, చేతులు జోడించి ఆశ్రమాన్ని పరికించి చూశాడు. గృహలక్ష్మి లాంటి స్త్రీరత్నం సీత లేని కారణాన కమలాలు లేని కొలనులాగా, వాడిపోయి ఏడుస్తున్న వృక్షాల లాగా, కాంతిహీనమైన వనం లాగా, పాడుబడ్డ తన ఆశ్రమం ప్రవేశించి వెదికిచూసిన రాముడు సీత లేదని నిశ్చయించుకుని, మనసు కలత చెందగా ఆమెను తలచుకుని ఏడ్చాడు.

         సీత ఏమైందోనని రకరకాల ఆలోచించడం మొదలెట్టాడు. “సీతను రాక్షసులు పగబట్టి ఎత్తుకు పోయారా? క్రూర మృగాలు భక్షించాయా? ఏదైనా కారణాన ఎక్కడికైనా పోయిందా? పరిహాసం కోసం ఎక్కడైనా దాక్కున్నదా? ఒక్కతే ఆశ్రమంలో వుండలేక అడవుల్లోకి పోయిందా? పూలు-పళ్ళు తేవడానికి ఎటైనా పోయిందా? సరస్సు దగ్గరికి స్నానాకి పోయిందా? మంచి నీళ్లు తేవడానికి వెళ్ళిందా? ఎక్కడి పోయి వుంటుంది? నేనేం చేయాలి? ఎక్కడ వెతకాలి? ఎలా వెతకాలి? ఈ పాడు అడవిలో ఎవరిని అడగాలి?” అనుకుంటూ, సీతను వెతికి-వెతికి కళ్ళు వుబ్బేట్లు రామచంద్రమూర్తి ఏడ్చాడు. దుఃఖం ఎక్కువవతుంటే ఎర్రగా అవుతున్న కళ్ళతో, వికారమైన చూపులతో, పిచ్చి పట్టిన వాడిలాగా, మూర్ఖుడిలాగా ఏడ్చాడు. తనకెవరు దిక్కని అనుకున్నాడు.

         సీతాదేవి దాక్కున్నదేమో అని చెట్టు-చెట్టు దగ్గరకూ పరుగెత్తాడు రాముడు. గుట్ట-గుట్టకూ పరుగెత్తాడు. బాగా ఏడ్చాడు. తనను ఇలా  చిక్కులు పెట్టడం తగునా ప్రియురాలా అనుకున్నాడు తనలో. దీనంగా ఏడ్చాడు. ఏడుస్తూ...”దొండతీగా, దొండపండులాంటి పెదవికలదానిని చూశావా? కడప చెట్టా, నీ పూలంటే ఇష్టపడే నా ప్రియురాలిని చూశావా? చిలుకా, నీ లాగా పలికే దాన్ని చూశావా? మారేడు పండా, నీ లాంటి స్తనాలుకలదానిని చూశావా? మద్ది, నీ పండ్లంటే ఇష్టమైన దాన్ని వీక్షించావా? జింకల మందలారా, మీ కళ్లలాంటి కళ్లున్నదాన్ని వీక్షించారా? కకుభమా, నీ లాంటి తొడలు కలదాన్ని కాంచారా? ఏనుగా, నీలాగా నడిచే దాన్ని తిలకించావా? తిలకమా, స్త్రీలలో శ్రేష్టురాలైన నా ప్రియురాలిని కంటివా? నేరేడా, నీవైనా నిజం చెప్పు....నీ పళ్ళలాగా నున్నగా, మినమిన మెరిసే దేహకాంతికల దానిని ఈ అడవిలో చూశావా? అశోకమా, నువ్వు శోకాన్ని పోగొట్టే దానివి కాబట్టి నీకా పేరు వచ్చింది. నేను శోకంతో బాధపడుతున్నాను. సీతాదేవి వృత్తాంతాన్ని చెప్పి నన్ను నీ పేరు కలవాడిగా చేయి”. అని అంటాడు రాముడు.

         ఇంకా ఇలా సాగింది రాముడి వెతికే ప్రక్రియ. “ఓ తాటిచెట్టా, నా మీద నీకెందుకీ కోపం? నీ ఫలాల లాంటి కుచాలున్న స్త్రీ నీ దగ్గరకు రాలేదా? మామిడీ, నీ దయ ఎలాంటిదో చూస్తాను. నీ క్రొంజిగురువంటి అరచేయి కలదానిని నువ్వు చూడలేదా? ఓ నీపమా, నువ్వు చెట్లకు రాజువి. నీ పూలలాంటి పెదవికలదానిని చూడలేదా? నిమ్మా, ఎందుకు నీకింత కోపం? పిలిచినా పలకవేంటి? నీ పండ్ల లాంటి పాలిండ్లు కలదానిని చూశావా? పాటలమా, నీ పువ్వుల లాంటి ఎర్రటి పెదవులు కలదానిని చూశావా? కొత్త ఉసిరికా, కొత్త వయసులో వున్నదాన్ని నువ్వు చూశావా? సరళమా, సరళమైన హృదయం కలదాన్ని చూడలేదా? మల్లె తీగా, తీగెలాంటి శరీరం కలదాన్ని చూశావా? అడ ఏనుగా, నీ ముక్కు లాంటి తొడలు కలదానిని; ఆడ జింకా, నీ కళ్ళలాంటి కళ్ళు కలదానిని; తుమ్మెదా, నీలాగా నల్లనైన వెంట్రుకలు కలదానిని; సింహమా, నీ నడుం లాంటి నడుం కలదానిని; మీరేనుగులాగా నడిచే దానిని చూడలేదా?”

         ఇంకా ఇలా కొనసాగుతుంది రాముడి వెతకడం. “మనోహరమైన జింకలారా, జింక కళ్ళ లాంటి కళ్ళు కలది మీదగ్గరున్నదా? మీరైనా చెప్పండి. గజరాజమా, ఏనుగులాగా నడిచేదాని పోయిన జాడ నీకు తెలిసే వుండవచ్చు. చెప్పు. పులీ, ఎందుకు నీకు సందేహం? నువ్వు మింగావని నేనలేదు. సీత ఎక్కడి పోయిందో చెప్పు. ఓసీ కోకిలా, నీ కంఠం లాంటి కంఠంకలది ఎక్కడికి పోయిందో చెప్పు. నీకు తెలిసే వుండాలి. చిలుకా, నీలాగా పలికే దాన్ని చూశావా? హంసమా, హంస గమనను నువ్వు చూశావా? తుమ్మెదా, తుమ్మెదల లాంటి జడకల దాన్ని చూశావా? అయ్యో, నామీద దయవుంచి సీత ఏమైందో చెప్పండి. కాంతా, పోవద్దు...నిలు-నిలు. మన్మథపుష్పబాణమా, నీ హృదయం ఇంత దయలేనిదా? ప్రాణ సఖీ, ఎందుకు నామీద అలిగావు? ఇది పరిహాస సమయమని కులుకుతూ-కులుకుతూ పరుగెత్తుతున్నావు. నేనది చూశాలే! నీ చీరే నాకు కనిపించింది. నల్లటి వెంట్రుకలు కలదానా, ఇలా నేను చూసి పిలిచినా పలకవేంటి? కోపమా? నన్ను రక్షించు”.

         ఇలా అడిగిన దాన్నే అడిగి, చెప్పిన మాటే చెప్పి, పోయిన చోటుకే మళ్లీ పోయి, అక్కడ సీత లేనందున మనసులో తల్లడిల్లుతు మూర్చపడి, లేస్తూ, సొక్కుతూ, ఆరాటపడుతూ, ఆ అడవిలో సీతను వెతికినా ఎక్కడా కనపడలేదామె.